Babama;
Gözümü açmamla baþladý bu serüven. Ben aðladým, annem aðladý, ablam aðabeyim aðladý, senden sonra. Ýnan aðladý ben þahittim annemin göz bebeklerinin büyüdüðüne, her yüzüme baktýðýnda. Alýþmaktan baþka þansýmýzýn olmamasýydý aslýnda çare deyip geçiþtirdiðimiz sabýr. Ben sabrý senden sonra öðrendim biliyor musun? Öðrendik hep beraber, öðrettin baba.
Bizden ayrýldýðýn on ikinci yýl bugün, ve ben hala anlamýþ deðilim babalýk nedir. Sen gittikten sonra en nefret ettiðim cümlelerim oldu benim. Baba ismimi sorarken bile bankada memur gözlerim doldu benim. Birde, oðlum baban ne iþ yapýyor, dediðinde yeni bir öðretmen, utanarak yaþamýyor diyorum ya, ben onu hiç sevmiyorum baba. Sevmiyorum senin benden ayrýldýðýný söylerken herkesin bana bakmasýný. Sevmiyorum, baba diye baþlayan her cümleyi sevmiyorum iþte baba. Bardak kýran çocuk gibi utanýyorum, utandýðýmý merak ettikçe bakmaya devam ediyorlar ya ve sonrasýnda aðlýyorum ya, ben onu hiç sevmiyorum baba hiç sevemiyorum onu.
Yanýmda arkadaþým babasýyla konuþurken o kadar imreniyorum ki, aklýma ilk sen geliyorsun baba. Seni hayal ediyorum, sen olsaydýn nasýl konuþurdun benimle? Eþek sýpasý dermiydin hiç? Hiç dövermiydin acaba? Biliyor musun ben bunlarý hiç öðrenemeyeceðim baba.
Mahallede bazý çocuklar babalarýný beklerken, geldiðinde alacaklarý o oyuncaklardan bahsediyorlardý ya, ben o zaman senin ne zaman geleceðini bile bilmiyordum. Aslýda hiç gelmeyeceðini biliyordum ya o çok kötüydü baba. En son gidiþinde aðlamýþtým da ‘sana oyuncak getireceðim aðlama oðlum’ demiþtin ya, hani dedemde yanýndaydý, amcam vardý, dayým vardý, hani o rengini bilmediðim arabayla gitmiþtiniz ya, ben vazgeçtim baba bak aðlýyorum boþ ver oyuncaðý, hem sen bana oyuncak yaparsýn, aðaçtan yaparsýn, kaðýttan yaparsýn vazgeçtim ben gerçekten baba, gitme.