Ben Çanakkale’yim
‘’Ben garbýnýn afakýyým Çanakkale’nin.
Biri durdursun burnuma gelen kan kokularýný. Güneþ doðma üstüme, dayanamam görmeye körpecik bedenlerin paramparça hallerini. Doðma güneþ, doðarsan, aydýnlatýrsan arkamdaki düþman gemilerinin yolunu dostun olamam bir daha. Öfkem dað olur önünde engel olamam, doðma güneþ doðma eski dost doðma..’’
Birkaç damla yaðmur düþer bu sýrada garbýn afakýna, eski dost aðlamaktadýr..
‘’ Ah görmez misin gözyaþlarýmý eski dost, koy elini vicdanýna, gel ben ol bir gün, kaç milyon yýldýr doðar batarým, hiç bu kadar isteksiz olmadým. Ama bilirsin, yeni bir gün yeni umut demektir, nasýl alýrým vatan evlatlarýnýn elinden o umudu. Elimden gelse o düþmanýn her birini yakmaz mýyým yüreðimin ateþiyle. Kör etmez miyim onlarý ellerimle. Sýkmaz mýyým boðazlarýný bir çýrpýda. Ben aydýnlatmazsam toprak nasýl sarsýn delik deþik baðrýný”
Toprak inler aniden:
‘’Ah baðrým delik deþik... Saðýr edecek bu sesler beni. Üstüme düþüp son nefeslerinde annelerini, þehit babalarýný, amcalarýný aðabeylerini sayýklayan cýlýz ama yürek delen seslere dayanamýyor artýk kalbim. Bilirim gelmez elden bir þey. Kudretim olsa kalkýp diriltebilsem onlarý. Yaþa Mehmetçik.. yaþa Mehmetçik.. Daha seni bekleyen beþikteki çocuðun, eþikteki anan, gittiðin günden beri gözyaþlarý dinmeyen bacýn, gecelerce dua edip sað salim dönmen için yakaran karýn var geride. Uyan Mehmetçik, sen kanýnla sulamasan da yeþerir baðrým yemin olsun sana. Yaðmur sulasýn beni, annenin babanýn gözyaþý deðil. Gözyaþý kurutur bedenimi yeþeremem. Baðrýmýn metrekaresinde 6 bin mermiyi eritirim de senin kanýnýn bir damlasýna tahammül edemem. Ey öfkemin ortaðý, þehidimin kanýyla yasa boyanan hýrçýn deniz, sil düþmanýn ayak izlerini üzerimden birer birer, kurtar bizi alnýmýzdaki bu kara lekeden. Nedendir bu dinginliðin bugün? ’’
Dalgalar kusar öfkesini:
‘’ Bekliyorum o aný. Emsalsiz bir heyecanla, bir çocuðun bayram sabahýna uyanýþý gibi... Sanmayýn ki kalýcý bu dinginlik, Nusret verdi bana görevimi, vakit geldiðinde koparacaðým fýrtýnayý. Can çekiþen düþmanýn sesleri inleyecek derinliklerimde, vuracaðým sahile umutlarý, huzur bulacak yurdumun þehit kanýyla sulanmýþ her bir karýþý, huzur bulacak süngülere takýlý yürekler. Bekle biraz, duy göðü yýrtan o kutlu sesi. Neredesin Seyit Onbaþý, 215 kiloluk mermin nerede? Düþmanýn mermisi durmadan boðazýma, hissetmeden o kahrolasý soðuk nefesini ensemde, boð onlarý Çanakkale’de. ‘’
Bir ses duyulur, susar toprak. Bir ses duyulur, susar deniz, durulur dalgalar. Bir ses duyulur bütün sesleri kesen, içlere ferahlýk veren.
‘’ Neredeydin Seyidim? Neden bekledin bu kadar? Ya sana da bir þey olsaydý bana ulaþamadan? Ama çýktým bir kere yuvamdan, bana býrakýn artýk gerisini, bana býrakýn düþmanýn gemisini. Atýn korkularý, uyanýn, bugün 18 Mart, 18 Mart’a uyanýn. Zafere uyanýn, Türk’ün benliðini kanýtladýðý gündür bugün.