Kitabý eline aldý, rastgele bir sayfayý açtý ve okumaya baþladý.
Ýlk buluþmamýzdý,onu ufak tabureli, masa örtülerinin gökyüzü mavisi olduðu bir kafeye götürdüm. Ne içersin? bile demeden iki orta türk kahvesi söyledim, þaþýrdý. Uzunca baktým yüzüne ve dedim ki, eskilerden kalma bir söz vardýr;”Bir kahvenin kýrk yýl hatýrý olur.” Kýrk yýl hatýrým olur musun?
Yine þaþýrdý, belkide nutku tutuldu. Þaþýrýnca öylesine güzel bir hal alýyordu ki yüzü ömrüm boyunca onu þaþýrta bilirdim. Ýçimden onlarca, binlerce kelime eþini bulmak için can atar gibiydi. Sen diyordu biri bene yaklaþýyordu onlar bize, biz gelip bir kuþ edasýyla yüreðime konuyordu.
Ah benim karanfil kokulu kadýným buram buram karýþýyorsun ruhuma, tenime. Ýçimden bir ses acaba uykusu geldiðinde nasýl da esner düþüncesi ile yanýp tutuþuyordu, sonra uyku mahmurluðu ile seni seviyorum deyiþlerini düþünmek düþtü aklýma. Öylece konuþuyordu ve ben bizim adýmýza onlarca hayali onlarca düþünceyi ardý ardýna sýralýyordum o gökyüzü mavisi örtülü masaya. Ýki çay söyledim, Süreya düþtü aklýma. “Pardon” dedi ayaklandý, “Ýki dakikaya gelirim” dedi. Nazým düþtü aklýma, bekledim Uyar düþtü aklýma…

Kapadý kitabý yarýn devam ederim, dedi. Uzandý, uykuya daldý.