Saat dört otuz beþ
Eve beþ dakika önce girdim
Ýnsanlarý rahatsýz etmemek için antrenin ýþýðýný bile yakmadým
ama annemle babam tilki uykusundaymýþlar,
ayak seslerime uyandýlar,
henüz odama giremeden odalarýndan çýktýlar,
antrenin ýþýðýný yakarak dikildiler karþýma
Bunu iki de bir yapmalarýndan nefret ediyorum
Babam gene bir ton laf etti kafasýnca
Söylendiði þeyler içinde saygý duyabileceðim hiçbir kelamý olmadý
Sadece ettiði küfür tahrik ediciydi ya,
annem gene aramýzda kalmasýn diye
ona da karþýlýk vermedim
Odama çekildim doðruca,
odamýn kapýsýný çarparak örttüm ki,
beni sinir ettiðini anlasýn da daha fazla üstüme gelmesin…
Soyunuyorum þu an,
üstümde bir tek külotum kalýyor,
öylece yataða uzanýyorum…
…
Saat beþ oldu…
Uyumuyorum.
Aüþünceler içindeyim

Ne mi düþünüyorum?
Tabii ki, bu akþamki birlikteliðimizi….
…
Sabah namazý için kalkan annem uyumadýðýmý görerek yanýma geliyor
Onu çok mu seviyorsun cancaðýzým,
diye seni ne kadar sevdiðimi anlamaya çalýþýyor.
Çok seviyorum, diyorum; çok seviyorum, ama o bunu bilmiyor.
Ona sevdiðini söyleyemiyor musun, diye soruyor;
Söyleyemiyorum, diyorum.
Bana öðütler vermeye baþlýyor.
Baþýmý dizlerine koyup sessizce dinliyorum.
Eðer utangaçsan ondan ne kadar hoþlandýðýný hissettirmeye çalýþ.
O seni anlayacaktýr, diyor.
Onun öðütleri o kadar isabetli ki…
Ona yakýnlaþ,
o da sana mutlaka yakýnlaþacaktýr.
Yok, eðer senden hoþlanmýyorsa da,
seninle arkadaþ olarak kalmayý tercih edecektir, diyor.
Sanki senin beynini okuyor.
Senin, beni, benim seni sevdiðim gibi sevmediðini;
hatta, benimle arkadaþlýk bile yapmak istemediðini, söylüyorum ona.
“Eðer bunu da istemiyorsa zaten senin sevgini hak etmiyordur.
Hemen onu unutmaya çalýþ ve kendine baþkasýný bul, diyor.”
Onun her sözü öyle sevecen ki,
elleriyle baþýmý okþamasý bile yetiyor sükunete kavuþmama,
onun gölgesinde uyuya kalýyorum...