Iþýðýn bu saatinde uyumak þairane bir davranýþ olmaz. O yüzden göz kapaklarýmdan öpüyorum kendimi. Tutku patlamalarýný ayak altýna alýp, ruhani imgelerimi dilime saplýyorum. Paragrafýmý üç-beþ cümle kadar rafa kaldýrýyorum. Ne mi olacak ?! Þans bizden yana yavrum devam ediyoruz.
Acý, hasret, ölüm ve diðer trajik sonlar. Biraz da tanrýsal nitelikler serpiþtirilmiþ, aþk kýmýldanýþlarý.
Bir hayat yapmaya yeterli diye düþünüyorum. Ekmek, emek, þeref kavgasýna yumruðumu kaldýrýp selam verip geçiyorum. Ne sen dostum, ne de ben acý çeken kimseler deðiliz. Henüz o raddeye ulaþamadan sýfýrý çektik.
Trajikomik olanlarýz bizler. Ne aðlayan bebekler ve de aç kalacaklarýndan korkarak çocuklarýnýn, seviþmeye takati olmayan üçüncü dünya ülkesinin zenci alýn terleriyiz. Büyük kara kaplý ansiklopedideki Amerika'nýn tarihindeki siyahi köleler deðiliz. Hala kýtlýk görmedik, olmayacak þeylere dertlenip, kendimizi bu çarkýn içinde karmaya hevesli daimi gençleriz sadece.
Kendi ruhani durumumuzu yüceltip, ya bir aziz olmadý bir çocuk saflýðýna indirgemeye çalýþan modern günahlardan nasibini almýþ aslýnda kutsal yeþilin peþinden koþan yegane son aptallarýz. Hayýr kendimizi eleþtirdiðimiz için, entellektüel deðiliz. Yanlýþ anlaþýlmasýn aðalar, hepimiz yiðidin harman olduðu yerden, çarýklarýmýzdaki lastik kokusunu traktörün egzozundan çýkan dumanla baðdaþtýran birer kardeþiz.
Ýsim koymak, kavram geliþtirmek biraz boþ bir mesele. Her þey zaten oluruna giderken, oturup seyretmekten baþka takati yok bizlerin.
Evet, ýþýðýn bu saatinde apolitik ben, tumturaklý kelimelerimi alýp gidiyorum dostlar. Hayat sizinle olsun, þimdilik.