KEÞKE SÖYLEMESEYDÝM KIZIMA! (6)

Leyla kalktý, karþýsýndaki bayana elini uzatarak “Ben, Leyla” dedi. Karþýsýndaki bayan ise “Ben de Neþe, memnum oldum tanýþtýðýmýza, keþke farklý bir ortamda tanýþmak kýsmet olsaydý” dediðinde, Leyla “Kýsmet böyleymiþ, daha kötü olabilirdi, çünkü Deniz’in astýmý var” diye kýrgýn bir yanýt verdi. Tam bu sýrada gençler ifadeleri alýnmýþ olarak salýverildiler. Leyla kýzýna sarýlýp, “Denizcim senden bana doðruyu söylemeni beklerdim, sadece kadýn haklarýyla ilgili bir yürüyüþ dedin, eve gittiðimizde neler yaptýðýný anlatmaný beklerim. Umut sen evladým Deniz’den büyüksün, belki bir gün kýzýmý sana emanet edeceðim, biliyorsun Deniz’in astýmý var” dedi. Umut soru iþareti gözlerle Deniz’e baktýðýnda Deniz suçlu bir kedi gibi gözlerini kaçýrdý. Ýki aile böyle bir ortamda tanýþmaktan muzdarip olsa da gençler kendilerine böyle bir süpriz hazýrlamýþtý. Görüþmek dileðinde bulunup “Geçmiþ olsun” diyerek ayrýldýlar.

Leyla Deniz’le taksiye bindiðinde kýzýna öfkeli mi, þefkatli mi yoksa kýrgýn mý davranmasý gerektiðini kestirememiþ sadece suskundu. Deniz ise bu suskunluðun ardýndan evde bir fýrtýna kopacaðýný hisseder þekilde takside suçlu, suçlu köþeye çekilmiþti.

Eve geldiklerinde taksiden inip asansöre bindiler hala ikisi de suskundu. Asansörden inip Leyla anahtarla kapýnýn kilidini açarken Deniz “Anneciðim..” dediðinde Leyla “Yeri deðil, eve girelim" dedi. Deniz bu sert ifadeden korkmuþ vaziyette sustu. Deniz annesini hiç bu kadar sert ve otoriter görmemiþti. Ýçeriye girdiklerinde ilk konuþmanýn annesinden gelmesi gerekliliðini algýlamýþtý. Leyla mutfaða gidip bir bardak su aldý. Öfkesini dindirmek ve kýzýna yanlýþ bir þey söylemek istemiyordu.

Salona geçti ve oturdu Deniz kendisine suçlu suçlu bakýyordu. Leyla yine ayný otoriter ses ile “Anlat bakalým evladým, neler yaptýn?” dedi. Deniz hep annesinden, kuzum, kuzucuðum, neþem, kýzým, tatlým, canýmýn içi, yavrum, yavrucum gibi ifadeler duymuþ ilk defa bu kadar sert bir evladým kelimesini duyuyordu. Evladým kelimesini biraz mesafeli buldu. Annesi nedense aralarýna mesafe koymak istemiþti. “Dünyadaki tek varlýðýyým ben neden annem mesafe koyuyor þimdi” diye düþünmekten alýkoyamadý kendisini. Sonra “Özür dilerim anneciðim, yanlýþ yaptým, niye korktuðunu biliyorum, astýmým nedeniyle gaza maruz kalýr ölebilirdim ve sana bu korkuyu ve üzüntüyü yaþatmamalýydým” dedi.

Leyla kýzýndan böyle bir olgunluk beklemiyordu, suçlu psikolojisine girip savunmaya geçeceðini sanmýþtý. Ancak kýzý dünyadaki tek varlýðý kendisini þaþýrtmýþtý. Birden hüngür, hüngür aðlamaya baþladý. “Sen benim neþemsin, yaþama sevincimsin, sana bir þey olursa biliyorsun yaþayamam, üstelik babanda bizimle deðil”. Babanda bizimle deðil derken Ural’ýn varlýðýna ve vereceði akla, yardýmýna o kadar ihtiyaç duymuþtu ki, kendisi de þaþýrdý. “Sen sadece benim deðilsin, babandan bana bir emanetsin Denizim” dedi.

Sonra þefkatli gözler fakat otoriter bir sesle “Anlat bakalým neler yaptýnýz” dedi.

Devam edecek...

Leyla ÜNAL (7 Ocak 2013)