Kadin 'þu olunca, bunu hissedecegim' dedigi hicbir seyi hissetmemisti. Tahminlerinde yanilmamisti aslinda, yani dusundugu gibi sekilleniyordu olaylar ancak yanildigi bir konu vardi, belki de en yanilmamasi gereken konuydu o; kendini taniyor olmaliydi, "olaylara verecegi tepki" yi kestirebilmeliydi. Neyse deyip kosedeki koltugun uzerine ativerdi saskinligini. Hem nasilsa bir zarari yoktu tahminlerinde yanilmasinin. Darmadagin olmayi beklemese de bir sarsinti bir parca altustluk, olmasi gerekendi. Evet bekledigi buydu, bir parca altust olmak. Olmadi. Olgunluk muydu bu, yorgunluk mu? Belki azalmislikti, bilmiyordu kadin ama iyi birsey olmaliydi bu, cunku uzun zamandir hissettiginden daha guzel hissediyordu kendisini. Bu duruma kendisi de sasirdi, ne zaman bu kadar cok degismisti, insan kendinden habersiz degisebilir miydi ki? Bilmiyordu. Gerci bilmek de pek umrunda degildi, uzerinde dusunulecek birsey yoktu, hayat devam ediyordu. Yoksa 'guzel aldirmazlik' dedikleri sey bu muydu? Suan bunu dusunmeye de enerjisi yoktu, oyle cok yorgundu ki kalan enerjisini, bu gece guzel ruyalar gormek icin yastiginin altina saklayiverdi. Sadece uykusu vardi suan ve kendiliginden kapiniveriyordu gozleri. Oykumu bitirseydim diye gecirirken aklindan, pervasizca uykuya cekildigini hissediyordu, bilinci coktan devre disiydi, oyle alismisti ki yasamaya oyle guzel kendilestirmisti ki yasami, kendiliginden yasiyordu, hersey kendiliginden oluveriyordu, hersey kendiliginden.. Cumlemin sonunu getirebilseydim derken, zaten karsi koymayi aklindan gecirmedigi uykunun cazibesine coktan kapilmisti bile. Ruyasinda tamamlandi oykusu; yarim birakmayi sevmeyen bilincine, bir kiyak gecmisti bilincalti.. Hadi sana degisiminin hediyesi, direnmemeyi sectigin icin sana sundugum bir armagan; son kez yardimci oluyorum sana diyordu bir ses; direnisi hediye ediyorum sana, kendin kalmayi yani aslinda. Kafan karisti, anlamadin biliyorum, uykuya dalarkenki o guzel tebessumunun yerini, birseyi anlamaya calisirken cativeren kaþlarin aldi. Uykunda seni rahatsiz etmesine izin vermeyecegim kendimin, evet rahatsizlik veriyorum, ben basit cumleler kurdukca, yeniden gulumsuyorsun. Anliyorum sen artik bunu istiyorsun, degisime cabaliyorsun, anlamadan da yasayabilirimi ispatlamaya calisiyorsun kendine, ya da ispatlamis olmalisin ki bunu; ben yavas yavas son veriyorum cumlelerime.. Ne istedigini anliyorum, sadece yasamak; kendiliginden.. Kafani karistirmayacagim, simdi bosver bunlari, uyu sadece, evet ozgur birak kelimeleri, tam olarak bugun yaptigin gbi.. Senin kelimelerinse ve senin yasaminsa, bir yolunu bulur "sen" kalir onlar ve huzurla daldigin uykunun sabahinda, uyanip bir de bakmissindir ki, tamamdir hersey, hem de o kadar cok tamam ki, sanki......
(Ses birden kesilir, kesilmediyse bile duymuyordur artik kadin, baska bir ruyadadir simdi, yuzunde kocaman bir tebessum....)