Ortaokul ve Lise’yi okuduðum o okuldaki, saðlam DSP’li, Adýyaman’lý, Þaþý, Pos býyýklý Müdür Yardýmcýsý, ayný zamanda Din Kültürü öðretmeni olmasaydý; ve çok fonksiyonlu az angajmanlý bu adam, yedi yýl boyunca her sýnavda, muhtemeldir ki sapkýn bir tarikat olarak gördüðü bizim sýnýfa her sýnavda sadece Kuran-ý Kerim'de isimleriyle anýlan ve nübüvvetleri hususunda ittifak bulunan yirmi beþ peygamberin adýný sýrasýyla sormuþ olmasaydý; þimdi muhtemelen iþe yarar birkaç duayla, daha saðlýklý bir iletiþim çabasýna giriþebilirdim belki de ama; Adem’den sonra Ýdris, Ýdris’ten sonra Nuh, Nuh’tan sonra Hud geliyordu ve ben misafirlere alýþmaya çalýþýyordum…
Bir Emmett Brown olmadýktan sonra, dua etmenin de pek önemi yoktu… Zira zaman dediðin, yani senin dediðin, hiç bir þeyi deðiþtirmediði gibi, kendisi de birden bire deðiþmiyordu… Oturup geçmesini beklediðin acýdan ziyade zamandýr, öðrenmelisin… Gerisi tamamen ruh tatmin gücünle ilgili bir durum… Ve bunu öðrenmek, yirmi beþ Peygamberin adýný sýralamaktan çok ta zor deðildir…
Misafirlerle aram hiç iyi olmadý sanýrým benim… Ýlk defa evimize gelen, yakýn bir tanýdýðýmýzý, o günden sonra, yani yaklaþýk on altý -veya ne bileyim on yedi- senedir hiç görmediðimizi düþündüðümde, sadece bacaðýna soðuk su döken anneme: “Allah’tan pantolon kalýn, bir þey olmaz, çok acýmýyor…” dediðini hatýrlayarak; o gün, o banyo kapýsýnýn önünde saçma sapan sýrýttýðým gibi, iðrenç bir diþ gösterisine giriþiyorum her seferinde…
Annem’in o gece, misafirlerden sonra kapanan kapýdan bana dönüp, yani tam anlamýyla bana dönüp, bir bakýþý vardý ki görmeliydiniz… Resulullah, bana raðmen o halimi görse, muhtemelen merhametten aðlardý…
Zira kendi kalesine gol atmýþ bir defans oyuncusundan daha kötü bi þey varsa, o da misafirin bacaðýna çay dökmüþ bir ev sahibi çocuðun, gülmesini tutamamasýdýr…
Ben pek hazzetmiyorum sanýrým, gidecekmiþ gibi duranlardan… Ya da bundan hoþlanan var mýdýr? Çok saçma deðil mi? Ya da ben öyle buluyorum, ne bileyim?
Çaylarýn içinde anlam bulmaya çalýþýyor insanlýk, ve bir çay tanesinden “misafir gelecek” anlamý nasýl çýkarýlýr hiç çözemedim ama, benim çay bardaklarýmýn üzerinde koca çay yapraðý yüzse hiçbir þey olmuyor… Tecrübeyle sabitlenmiþtir… Alýn bunu da paketlerin üzerine yazýn… Özür dilerim, çok “ama kullanýrým…
Demem o ki, o Din Kültürü öðretmenimden sonra, zaten uhrevi bir yönümün olmadýðýna, hiçbir duanýn iþe yaramadýðýna kanaat getirmiþtim kendimce… Zira, zihnim saçma sapan beklentilerle dolup taþýyordu… Ama beklenen yolcu, muhtemeldir ki, rötar yapmýþ herhangi bir taþýtýn, herhangi bir koltuðunda oturuyordu uzun zaman…
Bazen insanýn mantýðýna ekmek banasý gelir… Böyle kýpkýrmýzý, akýþkan…
Kýrk yýl dergahta piþen bir Yunus olmadýktan; ve beklenen Tapduk Emre, zaten gelmedikten sonra, dua etmenin ve beklemenin anlamý yoktur, kalmamýþtýr… Zira zaman hiçbir þeyi deðiþtirmediði gibi, kendisi de birden bire deðiþmiyordur… Oturup geçmesini beklediðin acýdan ziyade zamandýr… Gerisi tamamen ruh tatmini biliyorsun-dur!…
Mantýðýma böyle ekmek banasým geliyordu, böyle kýrmýzý, akýþkan ve yaðlý… Ve muhakkak taptýðýn þeyleri birbirine karýþtýrmak sanýrým böyle bir þeydi…
Çay bardaklarýný bilemem ama, bir tabak patlýcan musakkanýn içinde çokça anlam var…
Ben hemen kalkacak-bir daha gelmeyecek misafirleri sevmedim, sevemedim; yemeklerde baþka anlam aradým, -bilhassa iþ yemeklerinde-; Din kültüründen yirmi beþ peygamberi sýrasýyla ezberledim, Futbol oynamayý bir türlü beceremedim, ki zaten muhtemelen kendi kaleme gol atmýþlýðým olduðundan hiçbir okulda hiçbir takýma seçilmedim, ve yine muhtemelen Din kültürüm bedenimden iyiydi ve bu yüzden kýrk olmasa bile yaklaþýk yirmi yedi yýla yakýn kendi dergahýmda piþtim, Geleceðe Dönüþ’teki makineleri yapmaya uðraþtým, ki evde o tarihten sonra bir daha çay tepsisi tutacak kadar becerikli bir çocuk sayýlmadým, utandýðým bir çok þey için kendimce dua da etmeye de çalýþtým, kin tutmadým kimseye -en çok ta sakarlýðýmdan çay döktüðüm, onlarýn yüzünden annemden terlik yediðim tüm misafirlere-, “Haydi iç te çay koyayým…” diyemedim ben öyle o usta gibi hiçbir þiirde ama;
Gidenlerin bir sýfýr galip olduðu maçýn, neden rövanþýnýn olmadýðýný bir türlü anlamadým…