Her yalnýzlýðýmda vuruyorum kendimi; önce hüzne sonra gözyaþýna. Bir bir hesaplar soruyorum yüreðime, tehditler savuruyorum en tutulmazýndan. Kýzýyorum, çare bulamýyorum aðlýyorum…

Çýkamýyorum hiçbir iþin içinden, dikemiyorum kalbimdeki hiçbir söküðü. Ben bir yalnýzlýk mahkumuyum, müebbet kesmiþler cezamý, savunamýyorum bile kendimi giyiniyorum kader gömleðimi. Bazen pencereden umut ýþýyor, bakýyorum sonra o da seraba dönüþüyor. Bir ses duyuyorum geceleri “gel “ diyor “kurtul bu yalnýzlýk hücresinden.” Aklýmý karýþtýrýyor ama o da kurtuluþ yolunu söylemeden susuyor.

Yalnýzlýðýn en çok da geceleri üþütüyor insaný, elimi ayaðýmý ufalayarak zor ediyorum sabahý. Zaten baþýma ne geldiyse bu kalbin üþümesi yüzünden geldi, onu hiç katmýyorum artýk hesaba. Günler anlamsýz, amaçsýz, sevimsiz ve sevgisiz halde geçip gidiyor iþte.

Ziyaretçi yok, mektup yok, telefon yok… hiç bir þey yok…

Bir yürek davasýna düþtüm ben bu yokluk belasýna. Sevgisiz yaþayanlar nasýl yaþýyor peki? Kalbi yerine aklýný çalýþtýranlar nasýl mutlu oluyor peki? Aklým ermiyor benim bu ince hesaplara, kalbim sevilmeyince aklýma selam bile vermiyor hatta. Kalp akla melik bende, o huzura ermeden mutluluk yok bana. Ýstemiyorum aklý da baþka hiçbir belayý da. Yeter ki kalbim gülüversin de ömrüme de baharlar geliversin. Þu zindandan çýkýþým olsun yeter ki, gözlerim gözlerinde gülsün, kullanýlmayan tüm sözcükler ete kemiðe bürünsün. Yýkýlsýn yalnýzlýðýn duvarlarý, yansýn onun da caný.

Önce kýzýyorum sonra aðlýyorum sonra da yeniden umut ediyorum. Mutlu bir hayatýn içinde ben hep mutsuzluða sevdalanýyorum. Bir gün diyorum, bir gün…
Ben hep o bir günün hayalini kuruyorum.