Uzun süredir yazmýyorum. Aslýnda tam da öyle deðil, yazdýklarým mesleki þeyler hakkýnda son bir yýldýr. Ýnsanýn yýllarýný verdiði konularda terimleri tane tane seçerek bir matematik formülü gibi yazmasý da iyidir aslýnda. Düþünürsünüz, düþündüklerinizi yazdýkça organize eder ve geliþtirirsiniz. Sonra okuduðunuzda çoðu zaman yazdýklarýnýzý beðenmez sil baþtan yeniden yazarsýnýz: ta ki tatmin olana kadar. Bu tür yazýlarýn en kötü yaný yazýlanlarý sadece kendisine yazdýklarýnýz veya bir mesleki yayýnsa o konuda bir araþtýrma yapan okur. Onca emekle oluþturduðunuz düþünceniz bir sorunun çözümü içindir ve çözerse iþlevini görür. Ondan öte bir deðeri yoktur.
Bir deneme veya öykü yazmak, bir tür insanýn boþalmasý; serbestçe, uluorta öylece ortalýða konuþmasý gibi geliyor þimdi. Ne kadar da sýkýlmýþým! Aklýma gelen veya gördüðüm bir þeyi yazmak ve sadece yazmak için yazmayý nasýl da özlemiþim… Hani konuþmak ister insan bazen bir dostuyla, bir sofra etrafýnda oturmak... Konu konuyu açar, o sýrada anlatýrsýn, biteviye konuþursun habire. Böyle bir duygu sardý beni tuþlara dokunurken. Her gün baþýnda oturduðum bilgisayarýn klavye sesi þimdi ne güzel geliyor.
Özlemiþim yazmayý. Gailesizce, öylece içimden geçeni döküvermeyi ve salývermeyi kelimeleri kim okursa okusun babýnda. Gitsinler, nereye giderlerse gitsinler… Hesapsýzca söylemeliyim sözümü. Kime olursa olsun, isteyenin olsun. Býrak þimdi hangi laf nerde nasýl gider.
Bir müddet önce “insan kelimelerle düþünür” sözüne pek abanmýþým doðrusu. Ama insan kelimelerle sadece düþünmez ki, resim bile yapar; hayal kurmaz mý hiç? Kelimelerle neler yapmaz ki! Karný þiþer yazmazsa insanýn, yar karnýný boþalsýn kelimeler o zaman. Hem boþ ver, tespih gibi dizilmesinler hem. Yazdýðýn gibi kalsýnlar.
Bazen yazmak istersin ve zaten yazacaklarýn yazýlmýþtýr. Sen sadece yazarsýn.