Kutuptaki bir insaným. Kar, kýþ içinde umutlarýmýn bir baþka bahara kalmasý ne acý. Kutupta hiç bahar olmaz. Olsa da çok kýsa sürer. Bunca üþümenin ardýndan az bir güneþ ýþýðýný umut etmem ne acý. Hiç mi dinmeyecek bu üþümelerimin verdiði sancý.
Sensiz bu satýrlarý kaðýda dökerken, her kelimem bir zincirin halkalarý gibi. Sensizlik bir esaret. Tüm zincirlerimi kýrýp sana cümle cümle akmak ve sonra sensizliðe bir nokta koymak istemekteyim.
Seni çok özlemekteyim. Özlemim kar taneleri gibi üzerime yaðmakta, sensizlik keskin bir soðuk gibi her yanýmý acýtmakta.
Bir daðýn uçurumlarýndan sýzan su damlalarý gibi vadilerime akmaktasýn. Ardýndan ilkbaharda çözülen karýn sularý gibi beni çoþturmaktasýn. Ýnan sevgilim, senin o coþkun sularýnda küçük bir kibrit çöpü olmayý ne çok isterim. Belki o vakit söner yürek ateþim.
Yollar ince ince uzamakta. Bu hasret ilmik ilmik yüreðimi baðlamakta. Ey sevgili koþ gel yol mesafesi kýsalsýn. Koþ gel bu yollar uzun bir hançer gibi yüreðime saplanmasýn.
Aðaçlar boy verir, meyve verir. Bir orman kuytusunda kuþlar ses verir. Sular akar gider, köklerin arasýndan. Umutlar her baharda yeniden yeniden yeþerir. Senin olmadýðýn bu aþk coðrafyasýnda ise sadece seni seven bu kiþi can verir.
Yollarýn bir mýzrak gibi dümdüz olduðu yerde, sana kavuþmak neden hep u dönüþlü yerdir. Sana gelmek uçurumlarý geçmektir. Sana kavuþmak dar ve ince bir geçitten geçmektir.
Yine de gel dersen canýmý diþime katar gelirim. Yine de gel dersen caným diþimde olsa da güle gele gelirim. Bitsin dudaklarýmda bu hasret þarkýsý. Ya sen gel ya ben yanýna geleyim. Asfalt yollarýn bir kara yýlan gibi ömrümü yemesini engelleyeyim. Y a da býrak bu aþk yollarýnda ezileyim.