Alabildiðine uzanan daðlarýn ardý, bembeyaz görünüyordu. Aðaçlar, tepeler, dereler… Her þey bembeyaz. Buz rengine yakýn, kar beyazý ve onun itaat ettiði kar! Yeryüzüne uzanan daðlarýn heybetini her gün görse de, hiç usanmýyordu bu manzaradan. Ve en önemlisi buraya düþen her bir zerre kar dan! Her mevsim neredeyse en erken düþen melek den! Ne mutlu ona; en önce buraya düþtüðüne göre, melekler onlarý daha çok seviyor. En çok sevdikleri yeri bizzat söylüyorlar iþte; Karaca Köyü.

Sevdiðinden sonra gelirdi bu daðlar ona. Sevdiðinden muhakkak ki ayrýlamazdý ama bu daðlarýn da hasretiyle yanamaz dý ya. Avucunun içi gibi bilirdi buralarý! Tepesinden, deresine… Her daðýn isminden, içinden geçen her derenin ismine ve uzunluðunu eliyle gösterebilecek kadar ilmine muhtaç kalamazdý… Çeksenize bir “Peh!” Bunlarda ne var diye? Ama inanýn bana, o, bu daðlar ve bu dereler sayesinde þair olabilmiþti. Çok ünlü olmasa da sevdiðinin kalbinde ilk ve tek þair olmak onun için daha deðerliydi. Ünlü olsa bu kadar mutlu olur muydu acaba?

Böylesi daha iyi ona!

Saadet, hiçbir akþam eksik olmadan yaptýðý bir hareketi yine eyleme geçirmek istedi ve çýktý evden. Ve yine çýktý köyden dýþarý. Karaca Köyü, evlerden dýþarý sýzan ailelerin sýcak ve sevgi dolu ýþýklarýyla parýl parýl parlýyordu. Nur topu gibi. Cýyaklama sesleriyle, þenlikliydi bu köy! Sevenleriyle, sevilenleriyle… Özleyeniyle, özleneniyle… Ve en önemlisi de aþkla yaþadýklarý haz duygularýyla bu köy adýndan söz ettirmekle ünlüydü iþte! Karaca Köyü; Nam-ý diðer; Aþýklar, sevgililer köyü!

Saadet, köy dýþýnda ki hayatý daha fazla beðenirdi… Daha fazla!

Ama sevdiðiyle… Sevdiðiyle çalýlarýn arasýnda…