Hayatýmda korku yoktu benim korkmazdým.
Cesur asker bir babanýn cesur, asker çocuðuydum.
Hem biliyor musun aðlayamazdým da ben.
Belki gözlerim dolardý ama hiç aðlayamazdým ben.
Annem aðlatmazdý beni baban görevde aðlama,
Uðursuzluk gelecek eve aðlama gavur çocuðu aðlama derdi.
Ama ben hep aðlardým geceleri yastýðýma sýðýnarak.
Ben her aðladýðýmda annemde aðlardý bilirdim aslýnda.
Ben her aðladýðýmda annem bir sille daha vururdu,
Ve ben yine her zaman ki gibi,
Annemin vurmasýna raðmen anne diye aðlardým.
Baba nedir bilmezdim ben babam yoktu hiç yanýmda.
Ya bir görevi vardý ya da bir nöbeti.
Hiç önemli bir günümde yanýmda olamadý.
Okula baþladýðým gün yine nöbetçiydi.
Hatýrlýyorum o günü baba yarýn okula baþlýyorum,
Hayatýma yeni bir þey giriyor demiþtim.
Sen, sen geleceksin deðimli baba dedim sonra,
Babam her zaman uzandýðý üçlü koltukta doðruldu
Anlamýþtým ben babam bu günümde de olmayacaktý
Neden dercesine baktým suratýna ve hayatýmda,
Ömrüm boyunca nefret edeceðim þu sözü söyledi.
“Nöbetçiyim oðlum gelemiyorum”
O an nefret ettim o kelimeden ve bir daha bizim evde,
Kimse ama hiç kimse kullanmadý bu sözü.
Sadece babam bana bakardý ben anlardým.
Babam yine nöbetçiydi.
Ýlk defa kendi þiirimle bir yarýþmaya girmiþtim.
Baba yarýn yarýþma var geleceksin deðimli dedim.
Ve yine o tanýdýk bakýþ.
Sus Allah aþkýna sus,
O sözcükler dökülmesin dilinden.
Ne olur bari bu gün deðil baba,
Bu gün senin olman lazým bu gün deðil baba.
Ve yarýþmada 1.olmuþtum.
O yine gelmemiþti, gelmeyi býrak,
Mutluluðumu dahi paylaþmamýþtý.
Yýllar geçti hep içimde kalmýþtý o gün.
Hayatýmda ilkler hüküm sürmeye baþlýyordu.
Ve ilk defa bir çay bahçesinde,
Arkadaþlarýmla canlý müzik yapacaktým,
Her þey hazýrdý babamlarýn masasý,
Masanýn üstündeki çiçeklere kadar.
Ve kapýda onlarý beklemeye baþlamýþtým,
Son yarým saat diyordu bir çay bahçesinin sahibi.
Yarým saat kalmýþtý ama nerdeydiler?
Yoksa, yoksa yinemi iþi çýkmýþ,
Yinemi göreve gitmiþti babam?
Annem girdi kapýdan oh dedim belki,
Belki babam arabayý park ediyordur.
Anne babam nerde dedim.
Annem yine her zaman ki gibi,
Vakur bir tavýrla taburdan aradýlar,
Gitmek zorunda kaldý dedi.
Yýllar önce ilk þiir yarýþmamda da bu olmuþtu
Tam unuttum derken o aný bir yenisi eklendi.
Yýllar geçmiþti okulum bitiyordu artýk,
Koskoca on iki sene okumuþtum artýk bitiyordu.
Ve on iki senelik eðitim dönemine,
Koskoca altý okul sýðdýrmýþtým.
Babam da sevmiyordu bunu,
Ama bizim hayatýmýz buydu.
Þehir þehir ilçe ilçe köy köy dolaþýyorduk.
Her üç senede bir alýþmýþtýk artýk.
Ýlk sene alýþmakla geçiyordu yeni eve,
Yeni evimizin olduðu yeni þehre.
Sonraki sene ortamýmýz olmaya baþlýyor,
Yavaþ yavaþ insanlarýn arasýna karýþýyorduk.
Sonra ki seneyse hiç gitmek istemediðimiz,
Ama gitmek zorunda olduðumuz,
O yeni þehri tahmin etmekle geçiyordu,
Ve bir telefon, daha tan yeri yeni aðarmýþken,
Telefondaki ses hayýrlý olsun diyordu hep,
Her üç senede bir alýþmýþtýk hayýrlý olsun kelimesine.
Gideceðimiz yeri az çok tahmin ediyorduk aslýnda
Þýrnak mý? Hakkâri mi? düþünüyorduk,
Sürekli öyle yerlere gidiyorduk sonuçta.
Bu askeriye babamý çok mu seviyordu acaba?
Sürekli babamý gönderirlerdi sýnýr bölgelerine.
Ve hayatýmda hiç soramadýðým o soru.
Neden anne neden babamý gönderiyorlar?
Hiç soramadým bu soruyu.
Hep kendi kendime sordum ama,
Çýkmazlardan baþka kafa karýþtýrmaktan baþka,
Kendi kendimi deli etmekten baþka,
Hiçbir iþe yaramýyor ve biz hep gidiyorduk.
Sürekli bütün hayallerimizi orada býrakýp,
Yeni ufuklara yelken açýyorduk ve yine,
Gidiyorduk nasýl bir yer olduðunu,
Nereye gittiðimizi tahmin etmeye çalýþarak.
Mesela hiç doðum günü kutlamadým ben.
Kutlasaydým zaten babam olmayacaktý.
Hem ne gerek vardý ki?
Ben ama hiç unutmazdým babamýn,
Var oluþ gününü doðum gününü hiç unutmazdým.
Her yýl ocak ayýnda bir pasta alýp,
Karþýsýna babamýn resmini koyup kutlardým.
Ýyi ki doðdun baba iyi ki varsýn.
Þimdi hayatýma baktýðýmda,
Tek bir soru geliyor aklýma.
Ben aslýnda kimim acaba
Hala bir çocuk mu?
Hayatýn büyüttüðü,
Çocukluðunu hiç yaþamamýþ olan,
Bir delikanlý mý?
Ve cevap çok açýk.
Küçük bir asker çocuðuydum büyüdüm.