Kimi dilsiz hayatlarýn vergi ýstýrabý çektikleri
Yerlerde çok zaman bekledim! Bir sýzýntý gibi
Bekledim ki, içimden taþanlar hep suçsuzdu.
Suçsuzdular, çünkü sevebildiklerim deðildiler:
Daracýk bir odaya mahkumdu yýllarýn yaratýsý;
Neresinden baksanýz, aðlamaklý bir adamýn
Bir çocuðun hevesi belki, Kaf daðýný aþarak
Onlarýn, benim, hepimizin, içinde gezindi durdu.

Kýzýl elmaslarý parlatan denizler coþtukça
Gözlerim buðulu, garip bir ses tonuyla
Diyor: "Asla korkmam yarý yolda kalmaktan!
Elbet bir geminin kýç güvertesi olur otelim;
Usulca konarým beyaz köpüklere yakýn bir yere
Orada, kelebekler, boyalý direkler, zengin arýlar
Eðlenseler bile, önüme artýk yemekler atýp;
Ne çýkar:- Vardýðým vuslat eskitti hürriyetimi!

Ruhun gücünü ölçebilen bir þairdir sevgilim.
Uzunluðu kýzýla çalan bir kamçýdýr belirsizliði.
Bedenimi okþayýnca imâlý dokunuþlarý, hisleri:
Var mý benden ziyade çoban, ey dalgalý saçlar?
Hepiniz, varlýðýnýz kadar da yoksunuz; Tapýnýn!
Gerilen seslerin uzun boþluðuna atýn ruhunuzu:
Ne kimseden sonra, ne de kendinden önce;
Ýnsan, limanýna varýnca, tiksiniyor hayattan!

Hain cehennemine odun arýyor köhne nostalji!
Yontmak zor deðil çýnarý; hemen kurur düþler.
Geriye kalan, acýlý zihne umut gibi damlýyor;
Belki farklý bir anlamý vardýr ama kim bilir?
Tanýnmýyor; kendini tanýmak gelmiyor iþine;
Ýsteklere, inançlara, suçlara, az geliyorsa,
Perdelere sarýlmýþ bir ceset vardýr kalbinde:
Onu arýyor bütün her þey; - Onun peþinde hayat.

Kimisi, zevkle taþýr binlerce ömürlük buseleri;
Kimisi, saf kapýlarý kýrar ölümün eþit tadýyla;
Sýrtýný aynaya yaslar, kimisi öðütür katý cenneti:
Delirmek dediðinin, beklemek deðil miydi aslý?
Yakýlmýþ, ýssýz limanlarýn baygýn bakan gözleri
Uzaktan, deðimsiz bir siren sesiyle, çok uzaktan
Parýldýyor: Elveda hayat... elveda hayat...
- Peki, neyin sancýsýný unutturdu bunca hatýra?

Belli deðil: Düzensiz her þey... düzensiz hisler!
Tarumar edilmiþ evler, yataklar, çöpler, gökler
Yaþamaya devam ediyor bir yaný küfürle dolu!
Ýyelik hýrsý, kovduðu vakit eþsiz yuvasýndan aþký
Bilmiyordu, bilmiyordu, kaderin böyle olacaðýný:
Bu çaresizlik deðil miydi çocukluðu dize getiren?
O zaman utansýn fakir insan:- Tekrar yenilmekten;
Tutku, kuytu sorularla bir cenin yarattýr kimisinden.

Deyin: - Tanýnmaz olana kadar sevmek niye?
Açýklýk, insaný çevirir kýzýl elmasýn gölgesine!
Mýzrabýn diline deðen sefih notalarýn artýðý,
Tatmak isteyince çevresine aþk kokutan poleni,
Bakmaz sýrtýndan yansýyan kuþkulu dünyaya.
Yelkeni aðýr aðýr dolan sandalý býkkýn, hantal
Bekler, bekler, bekler, yetersiz ruhun boþalmasýný:
- Herkes, tadýný alana kadar adanýr yaþamýna!

Anlayýn, çeliþkinin iþkencesi son bulsun diye
Birleþip bütün budala ve meczup duygularla
Büyük ve derin bir kuyu etrafýna dizildi taþlar:
Oval taþlar, bir rüya gibi kaygan... Ve ýslak!
Sýrayla dokunuyor bir el hepsine: - Kimin eli?
Gözlerinde titrek mumlar yanan biri bu, belli;
Alýþmýþ parmaklarý, rahmin tüylerini deþmeye;
Ve kokusunu asla duymamýþ sevginin, aþkýn!

O geçmiþin parlak ýþýðýndan çalýnmýþ lahzalar
Hangi seslerin, isteklerin, hislerin üstünü örttü?
Belli deðil! - Biriktikçe, kinli ve öfkeli umutlar
Kaçacak yeri kalmadý baygýn yanan parlaklýðýn.
Olasýlýklarý yok etti aþkýn ebedî müþkül açlýðý
Sonra baþlayacak sancýsý: Korkmaya gerek yok!
Tüylerin içine damla damla aktý kösnül kezzab;
Artýk kimse okþamaz, karanlýk, sisli kanatlarý!

Deyin bana, ey derin imgeler, halatlar, limanlar!
Yalnýzlýðýn daðýnýk saçlarýný kim tarar artýk?
Hayatý onurlu kýlan, büyüten, her þeyi insanýn,
Yaralý hayvandan farksýz; sülükler emiyor kanýný!
Beklenen, sevgi duyulan, her þeyin piþmanlýðý,
O gidilen baþka yerin, hiçbir yerine benzemiyor;
Orada her þey yabancý, bir o kadar da sýcakkanlý;
Özgürlük, üzüntüye tutsak, rengi belirsiz sancý.

Ve sevginin bedeni, imreniþ kokulu bir çiçek!
Yalandýr bakýþlarý, inanmayýn; aldatýr sadece!
Savaþýn galibi, doyumsuz gurur olacak... belli.
Düþmanlarý bozuk mayayla demlenmiþ yýllar boyu;
Her yüz yarý yarýya soluk, yarý yarýya çürük
Fýsýltýlar ölçüyor deðerini! Ey küçük daðlar!
Söndürün lambalarý, ruhumun ateþi üþüyor aþktan:
- Döküldüðümüz yer, hem çatal, hem yüksek!

Biraz susun, ne olur... Bir küçülme istiyorum
Her þeyden bir küçülme; çok görmeyin sakýn:
Beklemekten, özlemekten, aþktan, bir küçülme!
Gizli tebessümler uðruna yýkýlan binalardan;
Boþuna yaþam verilmiþ vakitlerden, usulca,
Bir küçülme diliyorum: - Yüreði ayýrsýn dudaktan.
Ýstiyorum, kabul etsin vuslatýn çoðul duraðý:
- Kösnül demlerin rahminde yeþerir her ölüm!

Ýnandýklarýmdan önce, bakýnca duvar boyuna
Derin þarkýlarým, dar güvertelerin hokkabazý!
Yine de bilmiyorum; piþman olacaðýmý bilseydim,
Gidip uzanýr mýydým o pis yataðýna Tanrýnýn?
Günahýmýn bedelini, kanýmla öderim elbet:
Kalmaz tek damla: Gelir, yolar tüylerimi!
Demek ki, hataydý kelimelerin ruhunu soymak;
- Benden uzaklaþýn artýk, uzaklaþýn, ey tutsaklar!

Madem ki alýþmak çürütüyor sevginin dokusunu;
Düþünce, besliyor imreniþe boyanan tutkularý,
Diyecek bir þey yok kimseye, yok bundan sonra!
Nefsin sonsuz azabý zevkle yýkadý odamýn ýþýðýný;
Çok iyi biliyorum öleceðim günü ben! Siz de bilin:
- Okþanmýþ çýban gibi kabaracak tüysüz göðsüm.
Yokluðum, baskýn verecek kovulacaðým þehirlere;
Ve alýþacaðým bitecek... alýþacaðým, bitecek sonra.


Kasým 2010