ben bir aynayým, boy aynasý, peki.
yýllar geçmiþ,
ötem berim paslanmýþ, tozlanmýþ.
senin karþýna geliyorum bi' ahenkle
o vakte kadar
sanýyorum ki, kesik kesik, gizli saklý
görünen her þey,
aslýnda öyle var olmuþ:
karþýna geçince, bölünmüþlüðüne
d a y a n a m ý y o r u m!

o zaman,
anlýyorum ki, sen
bana g e r ç e ð i söyledin.

yani, görülmek istenenler için
-bir gereklilik adýna-
y a r a t ý l m ý þ t ý m.

her þey,
hiçliðine
mahkum olunca,
s o n u n d a
kendime dönecektim.
meselâ
bize en son çocukluðumuz döner
o dönünce,
aldýðýmýz suretin haline bakýp
d a y a n a m a y ý p
boðazlar kendini?

her þey böyle hiç olur:
yaþadýklarýný, yaþattýklarýný
gördükleri zaman,
y o n t u l u r l a r.
tozlarý yerkürenin etrafýnda döner durur.

a n l a d ý n m ý?

s e n
tozlarýn ve paslarýn altýnda gizledin ki
d o k u n a b i l e c e ð i m
yansýlarýný
bu yüzden,
seni göremeden ben de,
ýþýktan ve
f a r k ý n d a l ý k t a n daha hýzlý
maðrur ve masum
k a l b i m e,
bir bilgi yerleþtirdim:
- bana asla güvenme!

Aðustos 2012