Zamanda doluvermiþ, anlaþýlan her zamanki gibi ayrýlýk vakti yaklaþmýþ, hem güzel hem de kötü. Neden güzel? Çünkü yeni bir þeylerle karþý karþýya kalacaðýz. Neden kötü? Ayrýlýk, acý ve kederi artýrdýðý için. Neticede canlý varlýk olunca olaylarý canlý ve de kanlý düþünmemek yaþama aykýrý olacaktýr. Vedalar; her düþünmede hüznü akla getirir.
Duygulanmak veyahut da melankolik bir hal almak, iþin gerçek boyuttan bakýþýnýn en yalýn halidir. Elbette veda etmek; söylendiði gibi kolay olacak bir þey deðildir, aðlamaklý ayrýlýklar ve hüznü gizlice içe veren vedalaþmalar aslýnda sonuç itibariyle hepsi ayný kategorinin çeþitli versiyonlarýdýr.
Daðýn tepesinde kara bulutlara aralýksýz bakarken kendini, kendini sorguya çekmiþken, insan bir de hava muhalefetinden dolayý ayrýlmak zorunda kalýrsa, mecburen gidecektir. Lakin bu gidiþin nasýl ve ne boyutta olacaðý önemlidir.
Vedalar tatlý mýdýr? Acý mýdýr? Tartýþmaya açýktýr tabiî ki, fakat önemli olan vedalarý tatlý olacak hale getirmektir. Kazan kaynar, yiyecek bir þeyler hazýrlanýr, su içilir yürek yangýný iner gülümseyerek ayrýlýnýr ve akýllarda tatlý bir tebessüm kalýr.
Veda edeceksek, bizim vedamýz diðerleri gibi olmamalý, biz farkýmýzý ortaya koymak zorundayýz farkýmýz; severek ve isteyerek içimizde bir ýþýk varmýþ gibi kýsa ve öz bir þekilde herkese veda ve de elveda!