1.Sahne:Deniz Sahili(Dýþ-Gün)… Karlarla örtülü sahilde elleri ceplerinde dikilerek dalgýn halde önündeki uçsuz bucaksýz denizi seyretmekte. Kamera aðýr hareketlerle ona yaklaþýr. Bu görüntü üstüne düþen kafa sesi: “Michael Sullivan için anlatýlan pek çok hikaye vardýr. Bazýlarý onun nazik bir adam olduðunu söyler. Bazýlarý, onda hiçbir iyi yön bulunmadýðýný söyler. Ama ben onunla yolda altý hafta geçirdim. Bu bizim hikayemiz…” Kamera, sahildeki adamýn kafasýnda iken geçiþ.
2.Sahne:Fabrika Önü Nizamiye(Dýþ-Gün)Müzik ve jenerik… Her taraf bembeyaz kar. Güvenlik Görevlileri gelen iþçilere nezaret ediyor ve arada tanýdýk iþçilerin selamýna karþýlýk veriyorlar.
Ýþçilerden bazýlarý:-“Günaydýn! Hayýrlý iþler!”
Güvenlik Gör. : -“Günaydýn! Size de…”
Nizamiye dýþýnda, yolun kenarýndaki kaldýrýmda seyyar satýcýlar… Aralarýnda, üç tekerlekli bisiklet üstündeki tablada istiflenmiþ gazeteleri satan gazeteci çocuk. Sullivan… Sýký giyinmiþ ve bir kaþkolle yüzünü sarmýþtýr.
Sullivan : -“Gazete! Gazete!”
Zaman zaman gazete alan iþçiler.
Ýþçilerin hareketliliði çok geçmeden bitiyor. Güvenlik görevlileri büyük kanatlý kapýyý kapatýyor, geç kalmýþ tek tük iþçiler için yandaki küçük kapýyý açýk býrakýyorlar. Son bir geç kalmýþ iþçi de o kapýdan fabrikaya girerken, gazeteci çocuk gazeteleri toparlayýp bisikletin kasasýna yerleþtiriyor. Bisiklete biniyor, hareket ediyor. Cadde boyunca –jenerik bitinceye kadar- uzaklaþýyor. Jenerik biter bitmez kesme ile geçiþ…
3. Sahne: Market (Ýç-Gün)… Marketçinin gözüyle dükkanýn önüne yanaþan üç tekerlekli bisikletten inen çocuðun kasadaki gazeteleri koltuðunun altýna alarak marketten içeri giriþini seyrederiz. Gazeteleri getirip marketçinin önündeki tezgaha koyar. Marketçi gazeteleri sayarken, cebindeki paralarý çýkartýr, tezgahýn üstüne koyar. Gazeteleri saymayý bitiren marketçi, bu defa paralarý sayar. Sonra onlarýn içinden ayýrdýðý yedi buçuk lirayý Sullivana iade eder.
Marketçi: -37 gazete yedi dörtyüz eder. Al sana yedi beþ yüz.
Sullivan: - Teþekkür ederim!
Marketçi, gazeteleri, marketteki gazete tablasýna götürmek için oradan ayrýlýr. O arada Sullivan, tezgah üzerindeki þekerlemelerden bir tane aþýrýp cebine sokuþturur. Marketten çýkýþa yönelir.
Sullivan: -Hayýrlý iþler!
Marketin kapýsý arkasýndan askýlýktaki sýrt çantasýný alýr, kollarýndan geçirir, kapýyý açýp çýkar, gider.
*
Evet! Azap Yolu filmi bu þekilde baþlýyordu. Aþinasý olduðum bir þeydi bu; hayatýmda birebir yaþamýþtým.
Ýlkokulu bitirdiðim yýldan liseyi bitirdiðim yýla kadar tam yedi yýl, her gün, her sabaha istisnasýz ayný þekilde baþlamýþtým; ayný þekilde kazandýðým yedi buçuk liralar ile hiç kimseye muhtaç olmaksýzýn okuluma gidip gelebilmiþtim. Bu iþten kazandýðým paradan baþka okul hayatýmý sürdürebilmemi saðlayacak hiçbir gelirim yoktu.
Büyüdükçe edindiðim arkadaþlarýmýn “baba” diyerek kucaðýna koþtuklarý adamlardan bir tane de benim için gerekiyor muydu? Neydi baba? Bir babam var mýydý? Bir dönem sadece bunu merak ederek büyüdüm. Nihayet, anneme sormayý akýl ettiðim zaman aldýðým buz gibi soðuk bir cevapla dona kalmýþtým: “Senin baban öldü!” Henüz otuz yedi yaþýnda iken terk-i diyar edip genç karýsýný tek oðluyla beþ parasýz bir halde baþ baþa býrakan adamýn yerine hiçbir zaman bir baþka baba getirilmemiþti. Annem, hayatýna sokup ilgisini elin adamýna yöneltmektense sadece benimle ilgilenmeyi tercih etmiþti. Temizlikçi, ya da çocuk bakýcýlýðý gibi iþlerden kazandýðý ile yarý aç, sefil bir hayatý ancak idame edebiliyorduk.
Ýlkokulu bitirdiðim yýlýn yazýydý. Veresiye defterinde kayýtlý aksatýlan borçlardan dolayý yazdýrarak bir ekmek dahi alamadýðýmýz market sahibi Ahmet, yevmiyelerimden alacaklarýný tahsil edebilmenin kurnazlýðýyla beni “gazete daðýtýcýlýðý” iþinde ikame etti. Önceleri kahvehanelere, evlere abonelerin gazetelerini daðýtarak baþladýðým bu iþin en son aþamasýnda fabrika nizamiyelerinin önünde fabrika çalýþanlarýna gazete satmaya kadar vardýrmýþdým iþi. Okulunun açýk olduðu dönemlerde de sabah ezanýyla birlikte okul saatine kadar iki, üç saatlik bir mesaiyle devam ettirerek, okul harçlýðýný bu yolla görmeyi sürdürdüm. Annemin de haftada bir, iki gün evlere temizliðe giderek saðladýðý katkýyla, bir daha veresiye defterine kaydettirerek ekmek almaya ihtiyaç duymadan Azap Yolu’ndaki yolculuðu sürdürebildik.