Bazý duygular vardýr, gerektiðinde çýkartýp öylesine okuyamazsýnýz ya da söyleyemezsiniz. Benimkisi de o misal. Anlatmaya kalkýþtýðým her aným yalanla son buluyor. Korktuðumdan deðil oysaki, sadece anlatýnca olacaklarýn ne olacaðýný bilemediðimden susuyorum hep.

Hayat dediðiniz þey aslýnda bir karmadan ibaret. Aslýnda hepimiz bu karmayý bilerek ve isteyerek yaþýyoruz.

Kadýnlarý ele alalým, hep aþk filmleri izlemek isterler, çünkü hayallerindeki erkeði elde edemeyeceklerini bilirler. Duygusallýklarýný dýþa vurmaya da çekinmezler, içlerinde tutmayý denemezler. Kýrýlganlýk öyle bir noktaya ulaþýr ki siz bir þey söylemeseniz de onlar zaten kýrýlmýþlardýr. Aslýnda bu kýrýlganlýðý, her þeyin ortasýnda ben varým düþüncesinden kurtulsalar belki hayallerinde ki erkeðinde o kadar muhteþem olmadýðýný görecekler. Ama bunu anlatmasý var dimi...
Erkekler, geneldeki bir kahvede okey masasýnda ya da tv baþýnda futbol izlerken buluruz. Ýçlerindeki kaybetme korkusunu bastýrmak içindir aslýnda. Tuttuklarý takým yenince sanki dünyayý hükmedecek kadar çok sevinirler, yenilince oysa ki hay ben bu takýmý neden tutuyorum derler. Okey masasýnda yenilince ben bu iþin piriyim derler, kaybedince kim taþ çalýyor olur. Kazanmak en büyük hedefleridir. Sanarsýnýz ki hep kaybetmiþler, oysa ki ne kazanmak için ne de kaybetmek için çaba sarf etmemiþlerdir.
Aslýnda hem kadýnlar hem de erkekler aynýlar. Hepsi de kazanmak uðruna savaþýyorlar, ama kaybetmenin de bir kazanmak olduðunu bilmeden.

Öncelikle kiþiliðinizi, kendinizi kazanmalýsýnýz. Her sabah uyandýðýnýzda evet bu gün çok güzel olacak demenizle kazanýlmýyor ne yazýk ki. Siz ne zaman yataktan “bugün çok güzel olacak” diye kalksanýz o gün baþýnýza gelecekleri bilmeden beyniniz kötü olacak her þeye programlýyorsunuz. Evet programlýyorsunuz çünkü beyniniz otomatik olarak direkt kötü olan þeyi alýyor hafýzaya, sabah yataktan kalkarken ona çok güzel olacaðýný söylediðinizden çevrenizde olan iyi þeyleri hiç görmüyor aslýnda.
Her gün deðiþiyoruz aslýnda, her gün yeni þeyler keþfediyor ve büyüyoruz. Çevremizdeki insanlarýn fark edebilmesi için öncelikle bizler fark etmeliyiz. Bir sabah kalktýðýnýzda siyah giymek istersiniz, aklýnýzda baþka renk yoktur. Ruh haliniz vs. her þey sizi siyaha yönlendirir. En yakýn arkadaþýnýzýn yanýna gidersiniz ve þunu duyarsýnýz “ Sen siyah giymezsin ki “ O an cevap olarak söyleyebileceðiniz hiçbir þeyiniz yokken yalan söylersiniz. “ temizlerde bunlar vardý.”

Ben neden yazýyorum, iþte ben tüm bunlarýn üzerine yazýyorum. Biraz hayallerimi, biraz da evvelden yaptýðým hatalarý kendi kendime cevaplayabilmek için. Size anlatacaklarým biraz hikaye, biraz kurgu. Her yalan kadar gerçek, her yalan kadar sahte.

“ 6 sene evvel, evde öylece oturmuþ gezinirken arkadaþlýk sitelerinde, bir kýz takýldý gözüme. Gözlerinde sevecenlik vardý, yaþam enerjisi yayýyordu. Hayatýndaki her þey öylesine yolundaydý ki sanki sadece anýný yaþýyormuþ gibi. Öylesine atýlmýþ bir mesajdý benimkisi. Karþý taraftan nasýl anlaþýlacaðýný düþünmeden, hiç de anlam yüklemeden. Bir iki mesaj derken, messenger adreslerine geçildiðinde iþler daha da farklýlaþmaya baþladý. Sadece konuþmaktý niyetim, oysa karþý tarafýn anlamlar yüklediðini nerden bileceksiniz.
Aslýnda o resimde gördüklerimin sadece birer hayal ürünü olduðunu, hayatýnda olduðu sandýðýnýz her þeyin, birer roman kahramaný ya da izleyip de unuttuðunuz birer film karesi olduðunu öðrenmeniz çokta zaman almýyor. Bir insan neden bu kadar yalnýz olmayý tercih edebilir ki?

Çocukken kaybettiðim bir arkadaþýmý hatýrlattý bana. Bir anlýk sadece kendime yakýn hissetmeye baþladýðýmda iletiþimi kopartmak istemedim. Her gün her saat konuþmadýk elbet, ben arada okulla, kendi hayatýmla ilgilenmekte onun oradaki varlýðýný unuttum bile. Gel – gitlerle konuþuyorduk ve hiç umursamýyordu. “

Bunu neresi garip diyorsunuz. Ýþte bunu hikayenin sonunda söyleyeceðim. Oraya kadar biraz sýkýcý.

“ Ne zaman aklýma gelip, bilgisayarýn baþýna otursam daha doðrusu ne zaman caným sýkýlsa, hep ayný cümleyle karþýlandým. “ Öyle bir zamanda geliyorsun ki...” Kendinizi ister istemez baþka bir boyuta taþýyor bu cümle. Ne olabilir ki sorusunu soruyorsunuz kendinize sonra karþýnýzdaki anlatmaya baþlýyor.
O zamanlar 18 – 19 yaþlarýnda bir genç kýz. Hayatýnda ki en büyük sorun erkekler olduðunu anlatan, lise hayatýnýn bitimiyle iþ hayatýna atýlmýþ. Bazý saðlýk problemleri yaþamýþ, ve hayat küsme noktasýna kadar gelmiþ. Elimden geldiðince o kadar da kolay olmadýðýný anlatmak istedim. Ýstedikçe kaldým, kaldýkça gidemedim. O kadar yalnýzlýðý hak etmezdi kimse. Onun yerine koyunca kendimi, istemedim açýkçasý. “

Zamanda bizimle beraber ilerlemeye baþlayýnca, umutlar çoðaldý. Belki de gereksiz yere verilmiþ ümitler oldu.

Bir insan düþünün ki, okul hayatýnda bile yanlýþ ile doðruyu öðrenememiþ olsun. Toz pembe hayatýnda tutulmuþ, hiç dýþarýya çýkmamýþ. Kendini dýþarýda olduðunu zannederken aslýnda hep dört duvar bir odada yaþatýlmýþ. Belki ailesinden belki kendi yapýsýndan, hiç deðiþmemiþ. Ve hiç deðiþtirilmeye çalýþýlmamýþ. Saf kalmýþ, ve her an her þeye inanabilmiþ.
Duyuyorum yoktur diyorsunuz var halbuki.

Kendi yalnýzlýðýndan sýkýlmýþ, kalabalýðý seven ama kalabalýðýn içinde unutulmak istemeyen. Belli ki hep ayný anlarý yaþamýþ. Farklý olduðuna inandýrmak istemiþ her sabah iþe giderken “bugün farklý olacak “ veya “bugün güzel olacak” diye kendini kandýrmýþ. Ah bu insanlar..
Kendi oyunumun da, farklý birine çözüm arýyordum. Her geri dönüþümde, “ah öyle bir zamanda geldin ki” cümlesine altýnda yatanlarý dinledim. Hiç duymadýðým, ya da hiç yaþamadýðým bana da öylesine uzak bir hayat.

Varlýk ile yokluk arasýnda yaþarým ben, bir insan için ya da bir nesne için ya vardýr ya da yoktur. Arasýnda ki hiçbir þeyi kabul etmedim, çünkü bilirim ki, hayatýn karmaþasý orada baþlýyor ve siz ister istemez kayboluyorsunuz.

O’nun hayatýndaki her insan tabiri caizse hayatýna bir parmak bal çalýp çýkmýþ. Beklentilerini karþýlamýþlar ya da aradýklarýný bulamamýþlar. Hayatýnda “caným” dediði herkes arkasýndan iþ çevirebileceðini öðrenmiþ. Ve hiç fark etmeyeceðini de biliyorlar. Bir insanýn gözünü açmasýný istemekten daha zoru yoktur. Söyleyeceðiniz her þeyi dinletebilmek, ya da inandýrabilmek. Hele bir oyunun içineyseniz.
Benim oyunum da böyle baþladý iþte. Evimde oturmuþ caným sýkýlýrken, bir arkadaþlýk sitesinde oluþturduðum bir profil sadece. Kötü emellerime alet edeceðim insanlar deðil, konuþmaya kafamdaki sorulardan uzaklaþmaya yardýmcý olabilecek birilerini arýyordum sadece. Ama kendi oyunumda mat oldum.
Bambaþka bir hayat çýktý karþýma, ben yalanlarla da olsa, bir þekilde kendi doðrularýmla hiç de o’nun kalbini kýrmadan bir þeyler göstermek istedim. Ama tüm her þeyi bir hata yüzünden bambaþka boyutlara çektim. 13 sene evvel kaybettiðim arkadaþýmla o’nu bir tuttum. 13 senesini hiç yaþamamýþ, yaþayamamýþ biriyle. Ýþte en büyük hatam bu oldu.
4 sene boyunca, ara ara konuþtuðum hayatýndan esintiler duyduðum ama her seferinde daha net anlayabildiðim biriydi. Ve bir gün artýk bu yalanýn sonu gelmeli dediðimde o’nu da daha fazla ümitlendirmeden son vermeliydim.
Var olmayan birine aþýk olmaya baþladýðýný hissettiðim an söyledim. Ve belki de hayatýndaki en kötü insan o an ben oldum.

“ Bilindik bir þarký çalýyor yine kulaðýmda, beni anlatan sanki. Sanki biri izlemiþ hayatýmý, beni izlemiþ de yazmýþ gibi. Beni hissederek, biliyorsun hangi þarký olduðunu, biliyorsun çünkü sende ayný hissediyorsun dinlerken.
Bu çocuk hep niye gidiyor bilmiyorsun, ama ben biliyorum. Söylesem mi söylemesem mi düþünmekten hep gidiyorum. Ama bu son geliþimde kapýldým gidiyorum denize, ama bilmiyorsun ben yüzme bilmiyorum. Gittikçe aslýnda boðuluyorum. Çýrpýnýyorum sadece, ilerlediðimi sanarak.
Ýyi geliyordun bana, benim gibiydin sende. Sanki kaybettiðim yarým sendin hayatta, ama deðilsin. Ben kendimi, daha doðrusu seni kandýrýyorum.!
Ýnsanlarýn dertlerinde derdimi çözdüm, insanlarýn üzüntülerinde üzüntümü avuttum, insanlarýn göz yaþlarýnda kendimi gördüm, bende böyleyim dedim ama ben yapamýyorum kendime, insanlara yardým etmesi daha kolay geldi. Baþka bir kimliðe, var olmayan birine sýðýndým, bir süre çözdüm bu ikilemi ama artýk ilerlemiyor. Biliyorum ki benim gibisin, biliyorum ki yaþadýklarýný anladýðým aslýnda içindeki sesi duymazlýða vurduðun için buradasýn. Yapma!.
Ben þimdi gidiyorum. Bu sefer gerçekten gidiyorum. Seni, hayatýný, ve hiçbir þeyi düþünmeden. Kendi hayatýma, kendime dönüyorum. Bu güne kadar yaptýðým þekilde deðil, kendi kendime , bire bir çözmeliyim. Þimdi bir umut yitiriyormuþ gibi hissediyorsun belki de , hissetme!. Bir rüyaydý, bitti.
Keþke seninle gerçekte, benim ben olduðum bir yerde tanýþabilseydim, emin ol, çok iyi bir dost olurdum sana. Sana iyi geldiðimi söylediðin için hiç söylemedim ki sana, neden þimdi diyorsun biliyorum. Çünkü artýk devam etmek sana daha fazla yalan söylemek, var olmayan birine inanmaný saðlamak, var olmayan þeylere inanç kazanmaný istemiyorum.
Beni affet!. Sana yaptýðým, yada yaþattýðým her þey için. Beni affet ki bende kendi hayatýma dönebileyim artýk. “

Okuduðunda neler olacaðýný düþünmeden yolladým gitti. Ardýndan gelen cevap, iþte her þeyin en baþa dönmesine neden oldu..

“ Sen benim hepte hayatým zorlaþtýðýnda usulca gelen bir þeydin. Yemin ederim kahramandýn sen kimse de olmayan bir dille konuþurdun. Þimdi tüm bunlarýn yalan olduðunu söyleyip gidemezsin. Çünkü inanmýyorum, inanamam. Ben sýrf üzülmeyeyim diye bunlar. Kendini bu kadar küçümseme. Kimseye güvenmediðim kadar güvendim sana boþluklarýmýzý doldurduðumuzdan emindim ben. Yýllardýr þimdi beni kandýrdýðýný söyleyemezsin.. Hem de bu son geliþinde kendini bu kadar alýþtýrarak. Sana alýþtým ben, hep yanýmda istiyorken bu þekilde bu sözlerle gidemezsin. Güne gözlerimi açtým. Dun gece çok aðlamýþtým çünkü.
Sanki bir þeyler dürttü.. Aldým elime telefonumu gelen kutusuna baktým. Gördüðüm þey o kadar huzurluydu ki. Ama okudukça, yok dedim olamaz! Herkes býrakýr, ki býrakmýþken zaten bir o ayakta tutar beni. Bak geri döndüðünü yazdý iþte bana diyerek okumaya baþladým ama...
Ama..
Gel.. Ne olursa olsun.. Sana ilk kez yalvarýyorum eðer sen bu deðilsen; olduðun gibi gel.. Býrakým inaným yýllarca.. Ama yine sen kendin gibi geldiðinde ben eminim ruhun ayný olacak. Benim kahramaným..
Gitmek istiyorsan git. Ama yalvarýyorum kendin gibi geri gel.. Sorgulamayacaðým, kýzmayacaðým, inancýmý sarstýðýn için senden nefret etmeyeceðim..

Sen sadece ne olursun kendin gibi olduðunda gel ve býrakma beni. Adýn resmin hiçbir þey fark etmez.”

Bir hayatýn kahramaný olamazsýnýz. Sadece gerçekleri söylediðiniz için bir anlýk sizi kahraman zannederler. Ama hayat, sizi yenmeyi de çok iyi bilir.
Ben sadece kendi dertlerimden ve kendi sýkýntýlarýmdan kurtulmak isterken tanýþtým onunla. Ýyi biriydi hatta fazla iyi. Gözündeki gözlükleri hiç çýkarmadan olduðu gibi yaþamýþ. En baþlarda bunun yanlýþ olduðunu anlatmaya çalýþtým ama þimdi biliyorum ki, sanki hep kaybeden gibi gözükse de aslýnda tek kazanan o.
Ben bir yalan söyledim aslýnda bir oyundu. Sadece benim öylesine zaman geçirmek için yaptýðým ama sonunda dediði gibi bir dost kazanamadým. Çünkü ne kadar isteseniz de, her yalan dönüp dolaþýp sizi buluyor. Ve eðer farkýndaysanýz o an çekip gitmelisiniz ki, hayatýnýzdakilere bulaþmasýn.
Hayatýmdaki çoðu insanýn bu durumdan haberi var, çok fazla laf iþittim. Ama sonuçta kendimi yenemedim. Benim hayatýmý anlatýyorsa yazdýklarým. Ýþte bu da benim hayatým.

Bambaþka hayatlarýn içinde bulabilirsiniz kendinizi, ama o hayatlara dokunmayýn. Günü geldiðinde, sizin hayatýnýza da dokunabilir biri.


Ben size yaþanmýþ bir hikaye anlattým. Belki uzun yoldan gittim kafanýz karýþtý. Ya peki siz, kimlerin hayatlarýna dokundunuz ya da kimler dokundu hayatlarýnýza.. Kaçý gerçek kaçý yalan biliyor musunuz ?