Ben Kanopus yýldýzýndan Ruso Kob. Kanopus yýldýzýndan 2 milyon ýþýk yýlý süren galaktik bir yolculuktan sonra dünyaya ulaþtým.. Kanopus Konseyinin tavsiyesi üzerine uzay aracýmý görünmez hale getirip insan kýlýðýnda dünyadaki en konuksever insanlarýn arasýna karýþtým. Her yerde gördüðüm ampul resimleri, bayraklar ve ampuller nedeniyle bu ülkeye Ampulistanya adýný verdim.

Dikkatimi ilk çeken þey þu oldu: Ampulistanya’da yaþamaya çalýþan veya yaþadýklarýný zannedenlerin müzik zevkleri hiç yok gibi. Uzun sütunlarýn, direklerin tepesine astýklarý binlerce ses büyüten aygýtlarla günde 5 kez böðürtüye benzeyen ayný ezgiyi hep þevkle ve huþu içinde dinliyorlar. Bazýlarý duygulanýp hüngür hüngür aðlamaya baþlýyor ve hemen o yüksek desibelin geldiði yere koþup ayakkabýlarýný çýkartýyor, arka arkaya diziliyor ve toplu halde birbirlerinin arkasý önünde eðilmeye, yere yatýp kalkmaya baþlýyorlar. Böyle yapmazlarsa öldükten sonra cehennem dedikleri yere atýlýp yanacaklarýndan korkuyorlarmýþ.

Birbirlerine hiç saygýlarý ve sevgileri yok. Ancak, ölmek en yüksek mertebe olduðu için ölenlere ve ölülere büyük saygý ve sevgi gösteriyorlar ve tahta sandýklar içinde eller üzerinde taþýyorlar. Toplu halde ölmeye ve öldürmeye çok meraklýlar ve bundan çok hoþlanýyorlar sanýrým.

Çünkü ölümün olmadýðý tek bir gün yok gibi. Her yerde, her fýrsatta, her an ölmeye ve öldürmeye çalýþýyorlar. Ýçine doluþtuklarý metal araçlar birbiriyle çarpýþýp duruyor, bombalar, mayýnlar patlýyor, uçaklar, helikopterler düþüyor, evler yýkýlýyor günde en az 15-20 kiþi ölüyor, bana mýsýn demiyorlar. Coþkuyla birbirlerinin yardýmýna koþuyor, ölülerini topraða gömmeden önce görkemli törenlerde buluþup birbirleriyle öpüþüp aðlaþýyorlar. Bu ölüm törenlerine tüm yöneticiler ve herkes katýlýyor. Katýlamayanlar görüntüleri televizyonlardan izliyorlar.

Kadýnlarý, kýzlarý sokak ortasýnda dövmek, býçaklamak, öldürmek de serbest býrakýlmýþ. Bunu yapana kahraman, ideal erkek gözüyle bakýlýyor, “ne erkek adam” diye sýrtý sývazlanýyor. Ancak, bu daha toplu bir uygulama haline dönüþmemiþ, ama sanýrým yakýnda dönüþür.

Hapýr hupur sürekli yemek yiyor, týkýnýyor, devamlý tuvalete gidiyor ve kendi kirlettikleri plajlarda güneþlenip pislettikleri denizlere giriyorlar. Herkesin yoðun radyasyon saçan en az bir cep telefonu ve zehirli gazlar salan bir aracý var. Bir taraftan da evlerin bacalarýndan etrafa zehir saçýyorlar. Fabrikalar ve tüm tesislerin aslý amacý çevreyi kirletmek ve insanlarýn birbirlerini öldürmesi için gerekli araç ve gereci üretmek.

Ampulistanya’nýn yöneticileri halk tarafýndan seçiliyor. Ancak, halk aðýr vergiler ve düþük ücret yüzünden fakirlik içinde, saðlýksýz beslenme, kalitesiz gýda ve çevre sorunlarý nedeniyle çeþitli hastalýklara yakalanýyor. Hastaneler, saðlýk ocaklarý dolup taþýyor. Her þey insanlarýn bir an önce ölüp ahret diye inandýklarý yere gitmesi için planlanýyor ve bu konuda öðretim yapan okullar açýp çok ciddi propaganda yapýyorlar.

Sadece, yöneticiler refah ve bolluk içinde yaþýyorlar. Öldürülmemek için etrafý yüksek duvarlarla çevrili güvenlikli evlerde oturuyor, zýrhlý araçlar ve özel korumalarla geziyorlar. Düþünen, eleþtiren, bu gidiþata karþý çýkan her kim olursa olsun genç, yaþlý, çoluk, çocuk demeden susturuluyor, hapse atýlýyor. Ýlginç olan þu ki her þeye raðmen çoðunluk mutlu ve bu durumun sürmesinden yana tavýr koyuyorlar.

Ben Kanopuslu Ruso Kob, bu insanlarý yok etmek için enerji harcamaya gerek görmüyorum, çünkü kýsa bir sürede kendi kendilerini yok edecekleri kaçýnýlmaz gözüküyor. Burada daha fazla kalýrsam öldürülme veya kim vurduya gitme riskim var. Bu nedenle buradan derhal ayrýlýp Kanopus’a dönmeye karar verdim.