Hoþ bir cafede oturup, bir fincan kahveyi aðýr aðýr yudumlamak, dýþarýda yapmaktan hoþlandýðým tek þey. Kimbilir, dokunulmazlýðýmýn zýrhý kendini en iyi hissettirdiðinden olabilir. Duyma ve görme algýlarým devre dýþý kalýr, kalabalýk ve konuþma sesleri kalýn bir perdenin ardýndan gelen boðuk bir uðultuya dönüþür. Yakýnýmda oturanlarýn yüzleri silik birer mürekkep lekesi, konuþmalarý bilmediðim bir dilin yankýsý gibi gelir. Açýkçasý bu halimin bende tarifsiz bir haz uyandýrdýðýný
itiraf etmeliyim, hatta inanýlmaz heyecan verici. Ara sýra da olsa, iþ ve hayatýn izin verdiði zamanlarda, Aþk'ým ile birlikte böyle bir yerde oturup soluklansak, görünmez kanatlarýmý mümkün olduðunca geniþ açýp ikimizi bu muhteþem yalnýzlýðýn içine almaya çalýþtýðýmý hissederim.
Ne zaman caným birþey yapmak istemese, sýkýntýlý bir boþluðun eþiðinde sendelesem ya da içim içime sýðmýyorsa dýþarýya çýkýp temiz, hoþ bir cafede vakit geçirme arzusuna kapýlýrým. Orada sessizce oturup, sýcak bir fincan kahvenin buðusunda lal cümlelerimi sýraya koyarken, kimsenin umursamadýðý ayrýntýlarýn farkýna varmayý beklerim.

Günlük tutmadým, belki de tutamadým demeliyim çünkü bunu yapmayý çok istesem de yeterince çaba göstermediðimi hatýrlýyorum. Resim karalamaktan hoþlanýrdým, her defterimin son sayfalarý karakalem eskizlerle doluydu; insan yüzleri, çiçekler, kuþlar... Bazen aklýmýn ucundan geçer, tuval ve boya alýp resim yapsam mý diye, sonra heves deyip kendimi vaz geçiririm. Düþünüyorum da, korkuyorum galiba, yapmayý unuttuklarýmdan...
Ýnsan onu en çok etkiledikleriyle yaratýcý olur: yazar, çizer, anlatýr ve bunlarý yaparken bir bütünü tamamlar. Bana göre, eðer yazmaz, çizmez, anlatmaz ise geleceði deðiþtirecek olan geçmiþteki ayrýntýlar unutulur.

Her insan kendini farklý þekilde ifade eder, kimi hýrçýn ve saldýrgan, kimi sakin ve aymaz, kimi sessizce. Daha pek çok sýfat ve rol var elbette ve þu bir gerçek ki insanýn kendisi gibi davranmasý çok önemli. Baþkasýnýn hayatýný yaþamayý seçmek fedakarlýk veya katlanma deðil, ayrýntýlarý yok sayýp kendi bütününden kaçmak olur. Ne ebeveyn olmak ne de Aþk, bahane deðil. Mesele insanýn ruhundaki sonsuz Aþk ile kendi yalnýzlýðý ile bir baþka yalnýzlýðýn arasýnda köprü kurabilmesi...

Yaþlandýkça, eski fotoðraflar birer hüzünlü ayrýntý gibi görünür insana. Oysa onlara baktýðýnda yapmayý unutmuþ olduklarýný hatýrlayabilir. Yýllar önce yazdýklarýný okuduðunda þevkat, umudu ve merhameti tekrar bulabilir, hatta gülümsemeyi de hatýrlayabilir... Ýnanmayý hatýrlayabilir, koþulsuz ve kliþesiz, saf ve yürekten, çünkü inanmak güçlü olmaktýr.

Fotoðraflara bakýp kýrýþýklýklarýna üzülen insanlarýn yoksulluðunu en muhteþem hazine bile gideremez. Renkli þekillerle kaplanan tuvallerde sevinci, ruh'un coþkusunu yansýtmayan ressamýn maneviyatý olduðunu düþünemem. Ve o sevinç, o coþku asýl, varlýðýn ayrýntýlarý. Hayat, ruhu þekilden þekle bürünmeye zorlamak deðil, hayat kendini yaþatmak derdinde, senin kim olduðun onun hiç mi hiç umurunda deðil. Ruh, duygularýna anlam yüklemek ve tertemiz kalabilmek için savaþýr.
Bu yüzden ne kadar acýmasýz davransa da insan, ne kadar hýrslý ve aç gözlü, sinsi ve hilekar olsa da, ezip geçse de tüm kainatý, kaçýnýlmaz bir Son onu beklemekte. Vicdanýnýn þahit olduðu bir yargýlama; týrnaklarýnda ve her bir saç telinde duyacaðý korkunç bir acý ile kývranacaðý, temyizi olmayan son mahkeme.

Ýnsanýn unuttuðu bir þey var: eksik doðduðu. Bunu anlayamadýðý veya göz ardý ettiði de olabilir. Ýnsan, yalnýz doðmak ve yalnýz ölmek gibi kliþeleþmiþ sözlere ilham olmuþ bir hal içerisinde. Onun yalnýzlýðý farklý ve özenle yaratýlmýþ olmasýndan, ta ki hayatýn içinde kendi kendini yok etmeye baþlayana kadar... Kendisini tamamlayan eksik parçayý bulmadýkça var olmanýn anlamýný kavramasý imkansýz. Hiç kimsenin sadece doðmak ve ölmek için doðmuþ olacaðýna inanmam, çünkü bence yaradýlýþýn anlamý ruhuna yazýlý kader ile yüzleþmek, diðer kendine kavuþup bütün olmak ve o bütünü sonsuzlukla taçlandýrmak...

Derler ki, insan bir tek kendine yalan söyleyemez. Yapamaz çünkü gerçeði bilen kendisi. Yine de buna raðmen hakikate gözünü yumuyorsa eðer, hayatý kocaman bir yalan olur. Gerçekler bazen bir insanýn kaderini deðiþtirir, güzelleþtirir ya da mahveder. Gerçekler bazen özlenen, bazen istenmeyen, bazen ise acýtandýr. Kendine ne kadar yalan söylesen de, ne kadar bahane biriktirsen de gerçeðin ýþýðý her daim ortaya çýkacak bir dehliz bulur. Bu yüzden gerçeðine koþmalý insan, bir an evvel, tereddüt etmeden...
Hayat öyle kýsa ki... düþlerle bezenen bir uyku. Baþýmý yastýða koyar koymaz daldýðým veya sabahýn erken saatlerine kadar beni bekleten uyku... Ve ben, nefes almanýn mucizevi sarhoþluðunda þükrediyorum, kalabalýðýn ortasýnda Aþk'a dair yalnýzlýðýma. Þükrediyorum, ruhuma dokunan, Sana, Aþk...

eylül