Rüzgâr, geçtiði yerde ince dallarý kýrar. Bulutlar ise gökten yeryüzündeki topraða sesleniverir, toprak ise suya kanýnca toprak olur imiþ… Hani, kozasýndan çýkan kelebekler, bir uçumluk ömürlerinde nakýþ nakýþ süslerler yerzüyünü, binlerce esin kaynaðý olurlar þairlere, ressamlara, gerçek sanat erbaplarýna… Hüzün ise derin bir çizgi býrakýr insanýn alnýna, ölüme dek taþýnacak. Her þey, bir þey býrakýr geçtiði yerde yani bu iz, belki hoþ bir sedâdýr aslýnda…

Ýnsanoðlu, hayatý boyunca ya da mevsimler, haftalar için de, hatta bir gün doðumuyla batýmý arasý pek çok yol yürür þu dünyada. Pek çok kapýdan girer, çýkar anlamlý yahut anlamsýz… Bir dolu insanla mesela selamlaþýr, konuþur, gülüþür, aðlaþýr, sever, aþýk olur, kalbini incir çekirdeðine hapseder ve vedalaþýr sonra… Anlamlý bir söz, derin bir bakýþ cinsinden, bir içten duygusu, samimi bir bakýþý kalýr mý acaba geçip gidilen bu yollarda, girip çýkýlan kapýlarda, selamlaþýlan yüzlerde vedahi gönüllerde? Bilinmez…

Ýz býrakmak, basit bir cümlenin altýna yaldýzlý bir çizgi çekmek gibi manidar, yalýn bir zemini kanaviçe iþlemek gibi zor, boþ bir sayfayý yüce anlamlarla doldurmak kadar da güzeldir eminim… Fakat çoðu zaman iðrendiðimiz sümüklü böcek (salyangoz) bile bir parça ilham alýp, geçtiði yerlerde pýrýltýlý bir iz býrakýyorsa insan da býrakmalý diye düþünüyorum. Bütün sözleri susturan minicik bir cümle, düþünceyi ayaklandýran derin bir nükte, candan bir tebessüm takýlýp kalmalý hasbihal ettiði mecliste. Ýnsan, renksiz mevsimler, ýþýltýsýz yýldýzlar, anlamsýz cümleler gibi durmamalý bir yerde. Sözü, bakýþý, hali, kâli, yani tavrý konuþmalý, göz doldurmalý deðil midir sizce de?

Gökyüzü yýldýzlarla dolu dostlar. Her biri bir baþka ýþýk demeti çiziyor gördüðünüz gibi lacivert dümdüz bir zemine. Her biri bir baþka ýþýk saçýyor dünyamýza. Yýldýzlar kadar da insan var þu yeryüzünde. Her insan bir baþka yýldýz gibi baþka bir ýþýk, baþka bir çizgidir öyleyse. Pek çok insan dönüp duruyor kýsa zamanlý galaksilerimiz içinde. Pek çok kalbe girip, bir dolusunu konuk ediyoruz kendi yüreðimize, sözcüklerimize, duyguyla akýyoruz kalpten kalbe…

Evet, insanlar yýldýzlar gibi dönüyor, birbiri içinde geziniyor velhasýl kelam. Bunca dönüþüm arasýnda bir þeyler takýlýp kalmalý artýk yörüngesinde… Kendisinden birkaç hücre, bir tutam sevgi, birkaç düþünce kýrýntýsý taþýmalý sonra gelecek olan kuþaklara. Zaman çizgisinde bir adý olmalý ki yaþamalý insan…





http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com