Hayatým boyunca etrafýmdaki duvarlardan yakýndým. Çok sonralarý farkettim ki o duvarlar aslýnda benim içimdeymiþ. Maddelere takýlýp kalmýþým, oysa ruhu duvarlar zapdedemez ki! Farkedememiþim... Hani antika saatler vardýr ya, her diþlisi bir çarký harekete geçirir. Ýçini açtýðýn zaman çok karýþýktýr ama mekanizmasý çok basittir. Ana diþli hareket ettiði zaman bütün diþliler ve çarklar hareket eder ama ana diþli durduðu zaman saatte durur. Dünyada ve insanda da öyle bir mekanizma varmýþ meðer. Ruh durduðu zaman insan da duruyor, ruhtan uzaklaþtýðý zaman insan zayýflýyor. Bizim enerji kaynaðýmýz ruhumuzmuþ meðer...

     Aþk,öfke,mutluluk ve hüzün gibi duygularla maddesellik arasýndaki fark ruhmuþ. Masum bir gülüþün sýcaklýðý ile anlýk zevklerin hazzý arasýndaki fark ruhmuþ. Ruh öyle birþeyki soðuk ve cansýz olan maddeye bile anlam yükleyen, ona can verendir. Bir ressamýn tuvalinden dökülenleri dakikalarca izliyorsan, bir þairin dizeleri seni senden alýyorsa bu ruhun eseridir yoksa kalemin kömürü sadece anlamsýz bir kir býrakýr kaðýtta veya bir heykeltraþýn çamuru iðrenç gelir insana ona heykeltýraþýn ruhu bulaþmadan evvel.

     Matematik denklemleriyle hayata yön veremiyor ki insan. Hayat hesaba kitaba uymuyor ki. Öyle olmasa hayatýn darbeleri ve süprizleri hep beklediðimiz yerlerden gelirdi fakat hayat hep bir açýðýný yakalar ve oradan gelir ansýzýn. Hayatý destansý yapanda budur. Hangi iþi yaparsan yap, neyle meþgul olursan ol ruhunu katmadýðýn hiçbir þeyden fayda göremiyorsun. Dünya üzerinde sanat diye birþey var. Matematik kadar sistematik deðil veya fizik kadar açýklayýcý deðil ama ihtiyaç duyduðumuz kesin. Belli ki oradaki ruhtur bizi etkileyen. Ruha olan açlýðýmýzý biraz olsun gidermek için ilgi duyuyoruz belkide sanata.

     Bizi biyolojik birer robot olmaktan kurtaran þey ruh deðil midir? Ýnsanlarý ruhsuz düþünmek bile bu dünyayý çekilmez kýlmaya yeter. Yaþamýný sürdürmek için yakýtý olan yiyeceði tüketen, haz almak için anlýk zevklerin peþinde koþan, hayattaki en büyük amacý aldýðý hazzý maksimize etmek olan bir sürü insan varken bu dünyada nasýl yaþanýr? Kendinden zayýfý ezen, çýkarlarý uðruna herkesi çiðneyen, yardýma muhtaç insanlarý umursamayan ve kendinden baþkasýný düþünmeyen insan nasýl mutlu olabilir? Ýçindeki ruh varlýðýný nasýl koruyabilir? Ruh olmadan biz biyolojik birer çöpüz ama ruh varken ölümsüz birer sanat eseriyiz.