Yalnýzlýktan dem vurulduðu zaman düþünürüm, kalabalýklar/eþ-dost/aile/sevgili.. iliþkilerindeki tekliði. Bunu edebi eserlerde görmek çokça mümkündür. Büyük yazarlar bunun farkýna vardý yalnýzlýðýn sizin ucuz bakýþýnýz ve kopuk hayat felsefeniz kadar basit olmadýðýnýn. Ýnce zevklerden kývýlcýmlanýp Tanrýsal þairane lütuflarla alevlenmesini kabullenip kavrayamazsýnýz yazarýn.

Þöyle bir þey olduðu zaman yani; kalabalýklar içinde sessiz bir yerde uzun zaman boyunca kendi baþýna konuþulduðu an anlaþýlacaktýr kiþinin kendine ne denli yabancý olduðunun. Ýþte o tekleþme anýnda kendiyle iç hesaplaþmalara girebilir insan ; Ne yapýyorum ben/deli miyim neyim/kafayý yedim galiba/birisi görse ne der !? gibisinden kendine kýzacaktýr, fakat tanýmýyor o kendini. Ruhi emeller ondan çok uzakta. O bir karýnca yiyen, bir sýrtlan, kene. O denli acýmasýz, yalnýzlýða aç.

Kendimize ne kadar da çok yabancýyýz.Oysaki bedenimize o kadar acýmasýz davranmýyoruz.Çünkü o/dýþ görünüþ her zaman ilk planda öne çýkýyor.Kiþilik, duygular tavýr olarak düþünülmediði için pek önemsenmiyor. Bu yüzden çevremizde bu kadar aptalýn, dengesizin, safsalaklarýn çoðalmasý. Lakin biz de dönüþüyoruz inceden, farkýndalýðýmýzý yitirip deforme oluyoruz.

Ama umurumuzda mý bu !? Hayýr, deðil. Benimde umurumda deðil. Lakin ben zýt bir adamým, kendi içimde buluþamam duygularýmla, zaman veririm sözleþirim onlarla fakat her seferinde de ekerim. Bu yazýyý da yoksaymamak için noktalýyorum. Cümlelerimde edebiyat arama bunlar imgesiz ve gerçek, ya da ne yaparsan yap. Yoksa o da uçup gidecek.