Midilli’nin, Anadolu’ya bakan doðu kýyýlarýnda, ýþýklar yer yer göz kýrpýyor. Sanýrým, uçaklar için havaalanýný imleyen, biraz sonra sönecek olan, geçici, büyücek bir yýldýz, yukarda göz kamaþtýrýyor. Bir uçak yanýp sönen ýþýklarýyla alçalmakta.

Sýcak bir poyraz, olanca gücüyle, havanýn nemini savurup durdu burada günlerdir. Þimdi, öfkesi geçti, dinginleþti. Böyle havalarda, sabahleyin, Midilli’nin beyaz beyaz evlerini sayabilirsiniz neredeyse. Gece ise yýldýzlar ýþýklarýný, Midilli üstüne dökerken, o, þimdi gecenin karalýðýna imrenen, upuzun, girintili çýkýntýlý gövdesiyle az uzaðýmda sereserpe uyumakta.

Harita üzerinde, Midilli’yi kuzeydoðu ucundan tutup Anadolu’ya doðru çekerseniz, Dikili’ye kadar uzanan Anadolu kýyýlarýna, hiç itiraz etmeden yapýþýverir.

Doðanýn haþin tarihi, Anadolu kýyýlarýný, nice depremlerle koparýp almýþ; küçük parçalara ayýrmýþ, daðýtmýþ, okyanuslardan akan sularla, bu parçalarýn aralarýný doldurmuþ.

Bu adalarýn hepsi, birbirinden güzeldir. Hepsi, Anadolu gibi, binlerce yýldýr, Olimposlularýn öykülerinden, ayný topraðýn destanlarýndan parçalar anlatýr durur.

Gecenin ruhu, kendi sunduðu bu ýssýzlýkla, dinginlikle, erinçle çeliþir; sizi de kendi deliliðine çeker, kuþkuya, çeliþkiye düþürür; kýþkýrtýr, baþtan çýkarýr, delirtir.
Aniden, Safo’nun þarkýlarý, lirinin uyumlu, zarif, duygusal týnýsý dolar kulaðýnýza.

“Bir dað kasýrgasýnýn
Meþeleri yere seriþi gibi,
Aþk hurdahaþ etti kalbimi”
……………………….
“Ummamam gerekirmiþ
Göðü kucaklamayý
Ýki kolumla birden”

Balkonda, kocaman saksýsýna kurulmuþ ful, tomur tomur, katmer katmer, beyaz çiçeklerinden baygýn kokusunu sunar. Hangi parfüm böylesine kýþtýrtýcýdýr ki?
Balkon küpeþtelerine dizilmiþ, pembe, viþne çürüðü, beyaz, kýrmýzý, ebruli sakýz sardunyalarý, pür dikkat þimdi. Yapraðýna elin deðmeye görsün, çýðlýklar atarlar, buram buram sakýz kokarsýn.

Bu ýssýzlýðý giyinip, dinginliði ve erinci kuþanýp, deliliðini saklayýp üstüme üstüme gelme gece… Gelme.
Þaþýrýrým, yolumu sapýtýrým, yiter gider, deliririm ben de… Kýþkýrtma. Ýnsaným, zayýfým, güçsüzüm.
…………………………………
Yolu yok…

Bu gece, sana teslim olacaðýna, þu alçakgönüllü meze tabaðýna ve iki kadeh rakýya teslim olsun aklým ve ruhum.

Ne dedin sen, “Veli’nin oðlu, bir garip Orhan Veli”?... Ne dedin?... Burasý Ege. Sen Marmara’dasýn, Burgaz’dasýn. Yolunu mu þaþýrdýn?

“Ýki kadeh yetmez” mi, dedin?

“Raký þiþesinde balýk ol” mu diyorsun?

Hayýr… Israr etme, olamam Orhan Veli, olamam. Sýzar kalýrým masa baþýnda, konu komþu þaþar kalýr sonra…

Çaðrýþýma bak þimdi… “garip” deyince, Yunus’un sesini duydum birdenbire. “Bir garip ölmüþ diyeler/ Soðuk su ile yuyalar”. Sýrasý mý þimdi?

Gel, iki kadehte el sýkýþalým, “Veli’nin oðlu bir garip Orhan Veli”. Sonra, var sen git yoluna. “Garip” þiirini orada söyle.

Bu gece, ne dünya ne de memleket meseleleri gelsin benim yanýma.

Bu gece kimse, hiç kimse, kötücül kötücül seslenmesin yýllar öncesinden.

Bu gece, fulün, sardunya yapraklarýnýn kokusuna…

Bu gece, Safo’ya, iþte þu, ay indikçe, geniþleyen, yayýlan ýþýða…

Bu gece, kýnýna doldurduðu oklarýyla, buralarda cirit atan Eros’a teslim etmeliyim kendimi.

Oklar, delip geçsin(mi?), yaralarsa yaralasýn(mý?), öldürürse öldürsün(mü?) demeliyim.

Önümü ardýmý, saðýmý solumu, yukarýyý aþaðýyý, hiçbir þeyi düþünmemeliyim(mi?).
…………………………………..
Ay, böyle aðýz dolusu, böyle parlak gülerken,

Selene/Artemis de Ayvalýk’ýn o minik adalarýnda dolaþýr, Apollon’la buluþurmuþ gizlice.

Bafa Göl’ü kýyýlarýnda, Latmos Daðý’ndaki büyük aþký; þimdi, Olimpiyat Oyunlarý arasýnda elli ayýn simgesi olan, tam elli kýzýnýn babasý, çoban Endymion’u aldatýyordu demek ki… Belki de Endymion’u tanýmadan önceki aþkýdýr Apollon.

Eeee… Tanrý’dýr, Tanrýça’dýr onlar, zamansýz ve ölümsüzdürler. Hikmetlerinden sual olunmaz elbette.
……………………………
Yoookkk… Hayýr. Bu saat baþý haberler de geçip gitmeli. TV’yi açmayacaðým. Açtýkça, kötülük çamurlarý yaðýyor evime… Sýrtýnda kepeneði, elinde kalýn sopasýyla çoban da görmek istemiyor gözlerim. Hiç deðilse bu gece, kulaklarým saðýr olsun ve sussun dilim. Alsýn onlarý, nereye götürecekse götürsün gece… Yorgunum, üzgünüm, öfkeliyim.

Sular böyle yükselmiþken, taþsýn, beni de alsýn götürsün, ikircimsiz ve saf medcezirlere…
……………………….
Biliyor musun?... Mehtaplý gecelerde, yakamoz olmaz derler. Diyenler, halt etmiþler.

Mehtap, bacaklarýný saygýsýzca önüme uzatýp, kollarýný iyice açarak gövdesini geniþlettikçe, onun ýþýðýnýn vurmadýðý yerlerde, þýmarýk yakamozlar, þimdi, ýþýl ýþýl, þýkýr þýkýr çizikler atýyor denize.

Küçük bir balýkçý kayýðýnýn peþine takýlmýþlar, motorun sesi umurlarýnda deðil, Ay’a cilve yapýyorlar.

Küçük tekne, Noctiula Miliaris denen mikro canlýlarý derin uykularýndan uyandýrmýþ olmalý, ýlgým ya da sanrý deðil ya gördüðüm, çakým çakým, þýmarýk, cilveli ýþýltýlar iþte…

Mehtap böyle mest, yakamozlar böylesine cilveliyken, Selene ve Apollon da kavuþmuþ olmalý. Kimbilir, belki de Týmarhane, Tavuk, Maden Adasý’nýn herhangi birinde. Belki de bir baþkasýnda buluþmuþlardýr, birbirini gizleyen minik adalarýn birinde.
………………………………
Mum ýþýðýnda, iki kadeh raký bitti, mezeler de.
Yolculuða hazýrým ey gece!… Sen, mehtap, yakamozlar, Safo, Eros, Selene ve Apollon!... Alýn götürün beni bir yerlere…

Acýlardan, dertten, kasvetten, ‘acaba’lardan uzakta olsun.

Varsýn, çok uzakta olsun, götürün de…

Söyleyin Athena’ya, oralara uðramasýn, aman ha, gözümden ýrak olsun. Lütfen uzakta, çok uzakta dursun.

Olur mu?...

06.07.2012
Vildan Sevil