Kendimden bile sakladýðým bir sýr sanki bitip tükenmeyen sessizliðim,
Merak etmiyor deðilim neden bu karmaþa, inadýna susuþlarým niye…
Kupkuru bir aðacýn tek bir yapraðý gibi, çaresiz düþüþlerim düþlere.
Hayaline o kadar uzaðým ki uzaklarýn, hayale bile yer kalmadý içimde.

Býrakýp gittiðim yerdeyim, ayný melodiyi dinlerken, geri dönülmez gibiyim.
Derin derin soluyor ruhum dalgalý denizler gibi, ufuk çizgisine yakýn, sahile uzak…
Kelimeler bir cümle tutturmuþlar sonunu bilmeden baþlamýþlar söze, yeniden.
Hayaline o kadar uzaðým ki uzaklarýn, hayale bile yer kalmadý içimde.
Sana bile söyleyemediðim bir sýr gibi, nihayet sýrrýna erdiðim.

Tarif edilmiyor sevgim neden sorma, inadýna susuþlarým yine…
Karanlýk bir yolun ýssýzlýðý gibi, umutsuz deðerlerim sana verdiðim.
Hayaline o kadar uzaðým ki uzaklarýn, hayale bile yer kalmadý içimde.
Koparýp atar mýyým bilmem, ayný yerde beklerken, karþý konulmaz gibiyim.

Zaman zaman duruyor kalbim gelgitler gibi, erken gidiþlere yakýn, sevgine uzak…
Korkarým ki beni unutmuþlar sesimi duymadan kaybolmuþlar martýlar, gökyüzünden.
Hayaline o kadar uzaðým ki uzaklarýn, hayale bile yer kalmadý içimde.
Yine de hayal kuruyorum sonsuzlukta, hayalin holograma dönüþtüðü ânda.

Mustafa Kemal Ýzgi