Sevþan'a Muazzez'in geldiðini ve eve gitmesini söyledim. Muazzez'in nerede olduðunu sordu. Soft'un mezarýnýn baþýný iþaret ettim. Oradaydý. Bütün güzelliðiyle Soft'un mezarýnýn üzerine dikilmiþ anýt gibiydi. Ölüye saygý düþüncesi böylesi bir görsel þölen karþýsýnda yýkýlýyordu. Sevþan elimi tuttu.

“Chao... dikkat et olur mu?”

“Merak etme.”

“Eve geldiðinde bir doktora görüneceðiz. Söz mü?”

“Sevþan git artýk. Tamam. Gideriz.”

Sevþan çamura saplanmadan arabayý çýkarttý. Stop lambalarý uzaklaþýrken Muazzez'le baþbaþa kaldýk. Yaðmur þiddetini azalttý. Rüzgar þiddetlendi. Yaðmur yüzümü kýrbaçlýyordu. Elini tutup çakýllarýn üzerinde yürümeye baþladýk. Nispeten kuytuda kalan bir duvarýn üzerinde oturup denizi izledik.

Ýnsan boyuna ulaþan dalgalarýn kýyýya çarpýp kýyýdan çakýl eksiltiþine takýldý gözüm. Her dalga bir taþ eksiltti. Yakýnda çakýl kalmayacaktý. Sadece Muazzez, ben ve iri kayalar. Muazzez ilk görüþmemizden bu yana daha kadýnsý davranýyordu. Çocuksu taraflarýný gömmüþ gibi davranmasýný aklým almasa da rahatsýz olmadým. Yalnýzca yaþýma uygun davranmak zorunda olduðumu hissettiðimden daha kontollü hareket etmeye çalýþtým.

Kedilerden nefret ettiðini ve bu nedenle Soft'un ölümüne aslýnda üzülmediðini söyledi. Daha çok köpeklere yakýn hissediyordu kendini. Kedi sevmemesini umursamadýðýmý söyledim ama Soft kedi deðildi. Nihayetinde onun ölümünün beni daha da eksilttiðini, þimdi kendisinin gelmesiyle ise kendimden taþacak kadar huzur ve mutlulukla dolduðumu söyledim.

“Nasýl?” dedi.

“Bilmiyorum.” dedim tereddütle. Bir þey senden kopmamý önlüyor. Soft'un ölümüne üzülmediðin için kýzýyorum ve seni onun yanýna gömme isteðim bile aðzýma gelmeden unufak daðýlýyor. Senden ne gelirse gelsin saçma bir kabulleniþ içindeyim.”

“Saðlýksýz görünüyor ve sen bunu aþk olarak mý tanýmlýyorsun?”

“Sen ya da onlar... benim dýþýmdakiler nasýl tanýmlýyorlar? Hepinizinki nihayetinde taným deðil mi? Ýçinden gelen tanýmýn peþinde koþarken benden eksiltiyorsun aylardýr. Ne dön, ne de dönme diyebilecek gücüm var. Yalnýzca adanmýþlýðým var benim. Bak bana... bu kadarým iþte. Sana vereceðim de bu ama hepsi. Daha gerçek adýný bile bilmiyorum.”

Gidip içecek bir þeyler alýr mýsýn? diye sorarak konuyu daðýttý. Duvarýn üstünden çakýllarýn üzerine atladým. Birlikte gitmeyi teklif ettim, yorgun olduðunu söyleyerek geri çevirdi.

Çakýllar her adýmýmda ayaðýmýn altýndan kaçýyor, gecenin içinde hoþ bir ses çýkartýyordu. Rüzgar sýrtýmdan ittikçe uçacaðýmý sanýyorum. Yola çýktým. Yirmi dört saat açýk büfelerden birine girip bira aldým. Tekrar çakýllarýn notalarýna basarak Muazzez'in yanýna geldim. Duvarda oturmuþ parmaklarýna bakýyordu. Beyaz ince parmaklarýna beraber baktýk. Aldýðým þiþe biralardan birini siyah poþetten çýkartýp uzattým. Ayný birayý birlikte içmek istediðini söyledi. Uzun süredir kimseyle bu anlamda bir paylaþýmým olmamýþtý. Kendi bardaðým, kendi çatalým, kendi tabaðým, kendi sandalyem, kendi televizyonum, kendi ölü kedim, kendi buzdolabým, dudaklarým, týrnaklarým, çiþim... Yalnýz baþýma kaldýðým halde evde kullandýðým eþyalar hep aynýydý. Kendime vebalý muamelesi yapýyorken baþka birinin vebasýný paylaþmaya hazýr olmak... Cebimden çakmaðýmý çýkartýp þiþenin boðazýný sol elimle kavradým, kapakla iþaret parmaðým arasýna çakmaðýn arkasýný taktým, bastýrdýðýmda þiþe týslayarak açýldý. Çakmaðýn kýçý kýrýlmýþtý. Yeþil Tokai parçasý kýrýk bir diþ gibi çakýllarýn arasýnda kayboldu.

“Seni seviyorum. Gerçek adýný bilmiyorum ama seni seviyorum.”

“Seni anlamak istiyorum.”

“Anlayacak bir þey yok. Daðýnýk bir adamdan fazlasý deðilim.”

“Her yere kendi parçalarýný saçacak kadar daðýnýksýn. Bu parçalardan nasýl bir adam çýkacaðýný bilmiyorum. Bulunmak istiyorsun sanki.”

“Bulmaný istiyorum, bulunmak deðil.”

“Buldum mu peki?

“Buldun iþte... artýk burada ol Muazzez; dudaðýmý uzattýðýmda ulaþabileceðim mesafede.” Bir yudum aldým þiþeden. Elimden þiþeyi alýrken eli elime dokundu. Yanlýþlýkla dokunmuþ olmasý çok güzeldi. Rüzgar bir þidddetleniyor bir duruluyordu. Gece içimde köpekler gibi uðulduyordu.

Birayý bana kendisinin içirmesini söyledim. Aðzýna doldurduðu birayý dudaklarýmdan aktardý. Hayata yeniden getiren dudaklarý... ikinci yudumda sarhoþtum. Denize girmeyi isteyecek kadar. Soyundum. Titreyerek denize girdim. Gülmedi, tedirgin olmadý, sadece izledi ve kýyafetlerimin denize uçmasýný önledi. Kýyýya çýktýðýmda üstümdeki damlalar dalgaydý ve artýk denizi üzerimde taþýyacak kadar güçlüydüm. Sigara yaktým. Dumaný aðzýma doldurup dudaklarýndan ciðerlerine üfledim. Sustuk.

* * *

“Birader” diyen kaba bir dürtmeyle panik içinde doðruldum ve sað elimle yüzümü sývazladým. “Kalk birader, dondun sandýk yahu.”

“Y-y-yok. Ýyiyim.” Dalgalar, duvar, çakýllar... her þey yerli yerindeydi. “M-Muaz-zez...” saðýma soluma bakýndým...