Alýþmaya çalýþtýkça alýþamamak..izlerin yok olduðunu varsayarak yaþamaya çalýþmak. Aðlamayý sevreken gülümsemelerle akýtmak gözyaþlarýný. Her kahkada yitirmek aslýnda birazda ümitleri farketmeden. Kendinle iç kargaþa yaþayýp tekdüze olmaya inandýrmak kendini. Sonlar, baþlangýçlar .. aynýlýklara gizlenmiþ umutsuzluk kýrýntýlarýndan koca bir umutsuzluk yaratmak kendine.. anýlarda bile kalmayan romantizmin varolduðuna inanmaya çalýþmanýn zorluðu..sahi ne zaman kayboldu duygusallýk*?ne zaman zaaf oldu hissettiklerimiz? Ya da hissettiklerimizi saklama ne vakit oyun oldu bir savaþ oyunu hemde iki kiþi arasýnda kýyasýya oynanan. Oyunun her zaman kazananý vardýr elbet ama bu oyun kuralsýz. Kural varsayacaðýmýz tek þey var belkideHÝSSÝZLEÞMEK..saklamak ne varsa kendne dair duygularýný. Bir müziði duyarsýn ya hani paylaþmak gelir onu en sevdiðinle ama yapamazsýn. Neden mi? Çünkü kaybedersin o anda oyunu.çünkü duygusalsýndýr, basitsindir, sýkýcýsýndýr, demodesindir..vs insana ait en masum halinlesindir. Oyunu kazanmak istiyorsan masumiyetini öldürmelisin.þah mat edebilirsen eðer belki ozaman elindeki kozla býrakabilirsin oyunu, tabi sende þah mat edilene kadar..oyunlarýnýzda iyi þanslar ey insanlýk! Þah ve mat!