Bu aralar yazmaya çalýþýyorum fakat, içimde bir þeyler yaratma duygumu ve isteðimin önüne set çekiyor. Bunu býkkýnlýk, tembellik, iþ-güç gibisinden ve de en önemlisi –Yeteneksizlik- yüzünden yapamadýðýmý biliyorum.

Düþününce insanýn yeteneksiz olduðunu kabullenmesi þahane bir eser ortaya çýkarmaktan çok daha zor.Kendimizi baþarýsýzlýk kulvarýnda bir þeyle kýyaslama uðraþýna bile girmiyoruz. Ýnanmak istemem elbette buna, egom bu esnada gökdelenin tepesinden gövdesini sarkýtarak, (tabii ki baþý hala dik) bana dil çýkartýyor. Sýrýtýþýnda yüz yýllarýn ukalalýðý var.

Tembelliðimi de iþ yapmak manasýnda deðil de , yazmak hakkýnda deðerlendiriyorum. Yapamayacaðým þeyleri kedi gibi tembellikle üstünü kapatýrým.Hani bir þey yazdýðýmý ele aldýðým zaman, hikayenin etrafýnda dönüp durmam lazým, onunla beraber yaþamalýyým. Oysa her an farklý bir yaþantýya koþturuyorum. Bu da kopukluk yaratýyor haliyle. Hani yalnýzca iþiniz bu olsa, bedeninizi yormadan yaþayabilseniz, fakat zengin olarak da deðil, sýradan bir insan. Pohpohlamalardan uzak, modern insanýn tuzaklarýnýn farkýnda bir kiþi gibi olabilsek farklý olabilirdi çoðu þey.
Ýki kelimeyi bir araya getirmeye çabalarken fark ediyorum ki , yazmak için mevzu bulmak yaþanmýþlýðýn içinde olmayý gerektiriyor. Ne yazýk ki kendi kurduðum bu düþüncelere inanmýþken, dünyanýn en iyi yazarý olaðanca durgunluðuyla elinde þarabýyla çýkýp yeþil kitap kapaðýnýn ardýndaki þiirden þöyle diyor :

“Güzelim, havaymýþ, ýþýkmýþ, zamanmýþ, ferahlýkmýþ,
Yok bunlarýn bu iþle ilgisi
Ve hiçbir þey yaratmazlar
Yeni bahaneler bulmaya yarayacak
Daha uzun bir hayattan baþka. “ Bukowski