“A”nýn Aþký

Ellerim ne de kocaman
           biliyorum
     ve de ayaklarým
týpký bir devin inceliðinde
               bana göre
          ama
      devasa iþte
          adý üstünde...

Sevdiðim kadýnsa
          incecik ve
               güzel
týpký bir bahar yeli gibi...

Oysa ben
     hoyrat
kocaman bir rüzgar

     ben;
ara sýra
     ölüsünü bile kaldýran
               insanlýðýn...

          sevdiðim kadýn
      ne kadar güzelse
           ben o kadar çirkinim
                         yani
dev ayaklarýmla
          eziyorum çiçeklerini
özenle hazýrlanmýþ
          sevda bahçelerinin

Peki(yi) ama sen?
      küçük kadýn
     arasýra bu devin
      parmaklarýný tutan
           okþayan?...

Bu akan korkunç seli
          minik
           ýrmaklara ayýran?

ve o ýrmaklarla
      sulayan
sakince kurduðu tarlalarý
           habersiz
           kýyýlarýnda
           bilinçaltýmýn


Ve sonra
     hasat edip
tatlý reçeller kuran
      bu yabani devin
               tarlalasýndaki
                    acý meyvelerden...

     Ardýndan
      usulca
parmaklarýný daldýrýp
      kahvaltýlarýnda
               þen kahkahalar
                     atan
          bu devin
               kalbinde...

Olmuyor...
týpký sinsi bir
          alýþkanlýktan
      kurtulamamak gibi
ne kadar acýya
     ne kadar siyaha
          boyasam da
               tarlalarý
hep kýrmýzý bir meyve
          buluyorsun
               geçmiþimden...

Sonra
o meyvelerden
tatlý hikayeler
      sunuyorsun
     hayalimdeki
          gelecek
           ihtimallerine...

Bu dev...

bu küçük kadýn...

          biliyorum;

     sadece küçük bir nokta
                belki bir
                    ansiklopedisinde
                     insanlýðýn...






Ve
anlatamadýðým
     saklý bir acýdan dolayý
                    öylesine...
                         gömülmek istiyorum
                               seninle
                 herhangi bir
                      sayfasýna
                         anýlarýn...

Ama hep
     gülümsüyorsun
parmaklarýna
          dokunurken
           bu devin;
           “benim”

Ve
arsýz bir
     katliamýnda buluyorum
                kendimi
altýmda
      ölüleri
      fýrtýnanýn...

sense
hiç býkmadan
     kuruyorsun
          yeniden
               su yollarýný
                    tarlalarýn
          ve ekiyorsun
               tohumlarý
     o
     kýrmýzý
     tek
     meyve
      için...

               -L-
      (16.05.2012-Barselona)