Dayým Almanya'dan anama gözlük yollamýþtý. Anam kendisine gönderilen bu hediyeye bayýlmýþ, elinden hiç düþürmüyordu. Gözlük camlarý renksizdi ama güneþe çýkýldýðýnda renkleniveriyordu kendiliðinden. Bu özellik anama bir üstünlük saðlar gibiydi. Herne kadar anam kabul etmese de öyleydi. Gözlük camlarýný günde beþ-on kez silerdi, parlatýrdý...

Bir hafta sonu yanýnda ablam olduðu halde çarþýya þehre indiler. Çarþýda yanlarýndan geçenler anama bir kez bakýp öyle geçiyormuþ. Anam bu kerametin gözlükten kaynaklandýðýný sanýyormuþ. Bu duruma içten içe seviniyor, hatta gururlanýyormuþ...
Ablam baþýný kaldýrýp anama dikkatli bakýnca gülme krizine girmiþ, kendine hâkim olamýyormuþ. Anam kýzmýþ ona:
"Yeter!" diye baðýrmýþ.
"Ana" demiþ ablam gülerek "Gözlüðünün bir camý yerinde yok. Düþmüþ galiba."
Anam inanmak istememiþ önce. Ta ki ablam parmaðýný gözlüðün boþluðundan içeriye sokana kadar…
Bu kez anam da baþlamýþ gülmeye. Etraflarýndaki onlarca
göze inat edercesine...



Anam eve döndüðünde, ''Kardeþim Milo gitmiþ bana en kalitesiz gözlükten göndermiþ'' deyip gözlüðü bir kenara fýrlatýp attý. Ben camýný bulup tamir ettiðim halde bir daha da gözüne takmadý.