Eninde sonunda beni baþtan çýkarýp kendine aþýk etmeyi baþaran þeytan kýlýklý bir kadýn vardý peþimde. Aþktan kaçmaya çalýþtýkça beni aðlarýyla sarýp sarmalayan ve esir eden, zehirli bir örümcek iç güdüsüyle hareket ediyordu. Zehirli diþini etime geçirdiðindeyse artýk çok geçti, alýkoyulmuþ bir esirdim artýk. Kaçýnýlmaz olan þeyin tadýný çýkarmaya karar verdim nihayet. Anýlara daldým gittim böylece..
Bazen gündüzü karartan bi þeytan,karabasan,öcü idi; bazen de geceyi aydýnlatan bi melekti, aydý, yakamozdu.. Dolunay zamaný kabaran denizin dalgalarý gibi biþeyler kabartýrdý içimde. Suyun gelgitleri bende de etkili oluyordu sanki. Kanýmdaki çekilme ve yükselme hep bu ay tanrýçasýnýn geliþi ve gidiþiyle ilgiliydi..
Havasý açýk bir gece, gökyüzünde kayan yýldýz sonrasý dilenen bi dilekti onu hayatýma çaðýrýþým. Masallardaki gökten düþen elmalardan biri gibi düþtü baþýma. Þiþkinliði geçmeden baþýmýn daha, þaþkýnlýðý henüz üzerimden atamadan oldu bitti her þey. Bocalama olsa gerek herhalde. Uðuþturucu bi madde gibi kanýmda dolaþýrken aþkýn sarhoþluðunu yaþýyordum ama bencilce. Her kafasý güzelin yaptýðý gibi tek baþýma gitmek istedim cennetin huri dolu bahçesine. Tanrý’nýn bana olan lütfuydu belki de ve ben bu jest sonrasýnda rahavete kapýldým sanýrým. Biþeye -ne kadar deðerli de olsa- biþeye kolayca sahip olmanýn deðersizliðini hissettim, hor kullandým, sýkýldým herzaman herþeyden olduðu gibi..
Bir ýsýrýk aldýðým elmayý koydum masanýn bi kenarýna, üzerine peçete örttüm sinek konmasýn diye. Tabiki Nazýmýn dediði gibi, elmanýn seni sevmesi gerekmez sen elmayý seviyorsun diye. Ama sen onu sevsen de sevmesen de o senindir artýk, ýsýrmýþsýn yarým býrakmýþsýn bikere. Çoktan çürümeye baþlamýþtýr bile, çünkü ýsýrýldýðý yerden kararmaya baþlar hemen her elma..
Akabindeki her gece dua ettim Tanrý’ya beni elmaya aþýk etsin diye. Yalvarýþlarýmý birgün kabul edeceðini biliyordum, hiç pes etmedim, küsmedim de Tanrý’ya. Özellikle de ay büyürken hiç uyuyamadým týpký Necati Cumalý gibi..
Elmanýn kokusu burnuma kadar gelmeye baþlayýnca anladým duamýn kabul olduðunu. Özellikle de dilimin peltekleþtiðinden ve yine yazýya vurduðumdan kendimi. Herkesten uzaklaþýp yalnýzlýða çekilmem bundandýr iþte. Fakat bu yalnýzlýkta içimdeki boþluða aþkýn dayanýlmaz aðýrlýðý çöktü, korkunç bir acý ve yitirmiþliðin sancýsý istiflenmeye baþladý. Melankolizmin doruklarýna kadar týrmandým adeta ve oradan býraktým kendimi Tanrý’nýn merhametli kollarýna. Adem gibi derbeder, perperiþandým þeytana kandýðým için, tövbeler ediyordum elmayý ýsýrdýðýma ve yine yalvarýyordum kovulduðum cennete tekrar girmek için Tanrý’ya..

Ulaþ Tuzak