Aslýnda bir insaný tanýmak için bazen hiç konuþmamamýz gerekir. Sadece tanýmak istediðimiz kiþi ile zamaný paylaþmak ve sessizliði yaþamak lazým.. Konuþma zorunluluðundan kurtarmamýz lazým kendimizi. Bir insaný tanýmak için onu sessizken dinlemeyi de öðrenmek gerekir. Kendimiz olup, týpký hiç kimse olmadýðý zaman olduðunuz gibi ve sözcüklerin, seslerin, görüntülerin ötesinde konuþmak, hissetmek gerekir..

Ýþte o zaman karþýmýzdaki insan bize güvenebileceðini hissedecektir. Sonra kelimeler, o güzel eþsiz kelimeler. Ýnsaný vezir ve rezil eden kelimeler. Kelimeler tehlikelidir. Kelimelerle can evinden vurabilir herkes birbirini. Ve insan kelimeleriyle de öldürebilir kendisini...


Ýnsan her gece yüreðinin götürdüðü yere gitmeliydi. Yüreði onun inanç kapýsý olmalýydý. Arzular bedeni olgunlaþtýrmalý , yüreði bunu istemeli ve beyni bunu uygulamalýydý. Kendine ait ýssýz ve yaðmurlu yollarda yürürken düþünmeye baþladý insanoðlu.... Neler , neler vermezdi yasalarýný kendi koyduðu bir düþte yaþamayý; neler neler vermezdi sevginin gücüyle, yeþlilin ve mavinin tutkunluðunda yaþayacaðý düþü seçmek için...

Oysa ki insan geçmiþiyle hesaplaþýyordu farkýnda olmadan gelecekte. Oysa ki insanýn geçmiþi geleceðin aynasýydý. Ýnsan geleceðini görmek için önce geçmiþine bakmalýydý...Ve insan geleceði anlamak için GEÇMÝÞÝNDEN önce aynada YÜZÜNE bakmalýydý...