Egede yaþayan bir çiftçinin eþekleri yaþlanýnca, çiftçi sokaða atýlmaktan ve köpek yem fabrikasýnda yem yapýlmaktan kurtarmak istemiþ eþeklerini. Bu nedenle Egede ýssýz bir adaya býrakmýþ eþekleri. Aradan yýllar geçmiþ, çiftçi merak etmiþ, emektar eþeklerine ne oldu diye. “Adaya gideyim de bir bakayým” demiþ kendi kendine. Bir tekne tutup adaya gitmiþ, bir görmüþ ki bizim eþeklerin yavrularý, hatta torunlarý olmuþ. Eþekler artýk kalabalýk bir aileymiþ, koþarak sahiplerinin yanýna gelmiþler. Genç eþeklerde yaþlýlarý takip etmiþ, çiftçinin etrafýný sarmýþlar. Sanki “Ýyi ki bizi buraya býraktýn, bak ne güzel büyük bir aile olduk, teþekkür ederiz” der gibi ses çýkarmýþlar. Çiftçi yavrulardan birkaç tanesini almak istemiþse de dedeleri vermemiþ.

Zaman içerisinde adanýn simgesi olmuþ eþekler ve adanýn adý eþek adasý olmuþ. Gelen turistlerin çok ilgisini çekiyormuþ. Herkes eþekleri merak ediyor, adaya tekneler turist taþýyor, eþekler turistlerden yiyecek istiyor ve turistler eþeklere yiyecek taþýyorlarmýþ.

Egede ahýr ve aðýl olmaz, hayvanlar dýþ mekânda yaþarlar, çünkü iklim müsaittir. Bu nedenle, bizim eþekler adada hiçbir problem yaþamadan, mutluluk içerisinde adaya da isimlerine vererek eþek adasýnda ömür sürmekteler.