Kalbinizin kuruduðunu hissettiðiniz anlar vardýr. Eskiden daha çok yaptýðýnýz herþeydeki "çok" azalmýþtýr. Çok sevemez, çok üzülemez, çok kýzamaz, çok aðlayamazsýnýz. Bunun büyümek olduðunu düþünmüþtüm hep. Büyümek, olgunlaþmak, kabullenmek. Oysa ki sadece yitirmekmiþ.

Yitirdiklerimizin aðýrlýðýndan ezilerek ilerlediðimizde ya da ilerlediðimizi düþündüðümüzde, bir bakmýþýz içimiz ezilmiþ. Aðýrlýðý fazla gelmiþ. Çok üzülmemek için çok sevmekten vazgeçmiþiz. Sevmeyi yitirmiþiz.

Kaygý, insanýn kendi içindeki en büyük acýsýdýr. Kaygý büyüdükçe acý büyür. Bugün bakýyorum, en kayýtsýz olduðum konularda bile kayýtsýzlýðýmýn yanlýþ anlaþýlmasý kaygýsý var. Çok kayýtsýz bile kalamýyorum.

Bunu aniden farketmiþ olmam da ayrý bir konu. Birgün bir baktým gerçekten yok olmuþ "çok"lar. Ama ben onlarý seviyordum dedim. Coþkunluðumu seviyordum. Ne zaman saçma sapan bir hale geldim. Nasýl olduðunu az -çok anlýyorum da, ne arada olduðunu hala anlayamýyorum. Bir anda gitmiþ olmasý olanaksýz. Ama giderken hiç farketmemiþim.

Geriye dönemeyiþini anlayýþým ise daha büyük bir yýkýmdý. Ýnsan için "eskisi gibi olmak" geçerli bir kavram mýdýr bilemiyorum. Ama ben olamadým. Eskisi gibi üzülmedim, sevmedim, aðlamadým, yemek bile yemedim. Hiç eskisi gibi deðildi hiçbirþey. Olsun istedim olmadý. Çabaladým, deðiþtirmeye çalýþtým, olmadý. Vazgeçtim. Vazgeçiþimden memnun olmadým. Hala uðraþýyorum zaman zaman. Ama hiç "çok" uðraþmadým...