Sigarasýndan son bir nefes alýp fýrlattý önünde ki mazgaldan içeri. Kimbilir kaçýncý sigarasýydý bu ,yürürken yanlýzlýðýyla beraber içtiði? Yanýndan hýzla geçen ambulansýn siren sesiyle irkildi birden. Giden sevgilinin ardýndan bakar gibi kaldý öylece. Soðuk iliklerine kadar iþlemiþti. Kimbilir kaç saattir yürüyordu nedenini bilmeden. Ne kadar yürüdüðünü deðil, nereye yürüdüðünü sordu kendine. Cevap veremedi. Bir iki kelime düþecekti ki dilinden, yine sustu her zaman yaptýðý gibi. Zaten bu suskunluðu bitirmiþti onu, kimseye anlatamamýþtý kendini. Bazen anlatmak istese de ,anlayamayacaklarýndan korktuðu için yine susmuþtu hep. Dünü düþündü,bir daha asla yaþayamayacaðýný, iyisiyle kötüsüyle geçirdiði yýllarýný sorguladý bir hakim edasýyla. Görmek istenmeyen þeyleri görüp, duyulmamasý gerekenleri duymuþtu. O kadar çok sýrlarla doluydu ki,bir türlü atamýyordu kafasýndan bunlarý. Sonunda ölüm olduðunu bilmesine raðmen Kral Midas’ýn berberi gibi gidip bir kuyuya haykýrmak istemiþti herþeyi ama yine yapamamýþtý, duyulursa diye. Dün bildiði sýrlarý, yarýnda onunla olacaktý, taki mezara kadar.
Tekrar baþladý yürümeye, yarýnýn neler getireceðini bilmeden. Ýçindeki sýrlarla beraber,soðuða aldýrýþ etmeden yürüdü yine bilinçsizce. Yürüdü, yürüdü, yürüdü…
Ta ki gecenin sessizliðini bozan acý bir fren sesi duyulana dek…..