Sen ki geç kalmýþ baharlarýn açamayan çiçeklerinde bal ararsýn, sen ki yaðmur topraðý öperken susuz kalmýþ dudaklarýna bir yudum su ararsýn. Sana uzanan elleri göremeyen kör, sana seslenen dilleri duyamayan saðýrsýn, sen ki sevdadan yoksul, frenleyemediðin hýrslarýna yenik, sahte çehrelerini çevire çevire kullanansýn. Ey biçare her þeye geç kaldýn þimdi sesini duyurmak için kývranýp durursun…
Omuzlarýndaki yük aðýr geliyor kamburun ha çýktý çýkacak. Telaþlý bakýyorsun geleceðe gülüþlerin yalancý, aðlamalarýn çaresiz… Bir umutlusun bir umutsuz, yeni doðan güne yeni kararlar alýyor uygulayamýyorsun ve boþluða düþüyorsun… Bir bir düþüyor saçlarýn ve bir bir düþüyor umutlar. Ne kadar büyütmüþtün oysa kendini gözlerinde ne kadar yükseklerdeydin ki göremedin uçurumunu. Nasýlda feciydi düþüþün sessiz sedasýz… Tutan oldu mu ellerinden kaldýrmak için düþtüðün yerden… Sen tutmadýn ki düþenin ellerinden… Ne kadar deðerliydi ellerin oysa uzatamamýþtýn… Þimdi sen kal orda…
Kal sessizliðinde, kal umutsuzluðunda, kal sorularýnla baþ baþa beyninin girdaplarýnda ve sustur bencilliðini belki daha iyi anlarsýn çaresizlik neymiþ… Ýçine akan gözyaþlarýný görüyorum, sessiz çýðlýklarýný duyuyorum, piþmanlýðýný hissediyorum ama… Hayýr, vazgeçtim, görmüyorum, duymuyorum, hissetmiyorum… Sende doðrul doðrulabiliyorsan tek baþýna. Bana müsaade gözyaþlarýnla çay demleyip keyif yapacaðým… Bana afiyet olsun sana elveda…