Renkli, keçeli kalemlerimle boyalýydý çocukluðum. Sarýlarla pembeler, kýrmýzýlarla maviler hakimdi buruþuk kaðýtlarýmda. O dünyada renkler gerçekte hiç olmadýðý kadar canlýydý. Ve o dünyada kaðýtlar buruþsa da asla yýrtýlmazdý.

Þekil þekil bulutlar vardý sarý gökyüzünde. Lolipoplar pembe çimlerin arasýndan uzanýrdý.Aðaçlarda her çeþit þeker yetiþirdi ve süt kokardý nehirler. Pürüzsüzdü. Hevesliydi. Neþeliydi. Rengarenkti.


O dünyada, gerçek olamayacak hiçbir þey yoktu. Deniz kýzlarý ile yüzer, iyi huylu ejderhalar ile gökyüzünde gezerdim. Devlerin omzuna biner, perilerle birlikte sihir yapmayý öðrenirdim.Kanatlarým vardý ve bir asam... Uçabiliyordum ve suda nefes alabiliyordum. O dünyada her þey mümkündü ve ben o dünyada her þey olabilirdim. Gözlerim açýktý ve her þeyi net olarak görebiliyordum.


Ve büyüdüm.

Keçeli kalemlerimi bir çekmeceye kaldýrdým. Gri gökyüzünün altýnda, çimenler yerine asfaltýn üzerinde buldum kendimi. Sadece iki bacaðýn beni götürebildiði yerlere giderken, iki kolumda taþýdýðým yükler o denli aðýr geldi ki asamý bile kaybettim. Ve en kötüsü de, sadece iki gözümün gördüðünü görebilmekti. Tüm netliðimi kaybettim. Ve kendimi bu pürüzlerle dolu, hevessiz, tüm neþesini kaybetmiþ, gri dünyada buldum.