Aynayý tutan elin tir tir titrerken ona bakmayý reddedenler için gücünü zorlama. Býrak onu elinden ve sadece kafaný salla. Onayla çünkü doðruyu söylesen de dinleyen olmayacak. O zihinlerde casusluk yapma hakkýn yok. Çabalama ve kendini yorma. Sus ve asla bir daha konuþma. Kimse sen deðilse, sen de aslýnda kimse deðilsin. Kimse seni dinlemeyecek. Sus ve donuk kal. Kalbini ve ruhunu katma. Yok ol. Kendin olma ve sakýn yanlýþ olaný haykýrma.

Duymak istemeyen kulaklarda sözcüklerin pas tutar. Ve güvendiðin kararlar seni sýrtýndan býçaklarken iþsiz beyinler düþüncelerini kötüler. Benim dediðin her ne varsa yok olup gider deðer bilmeyen gönüllerde. Ve aklýný çeler öfke, sabýr seni terk eder, asýlýp kalýrsýn kendi kelimelerinle. Doðru da olsan çýkmaz sokaða sürükler seni kahpe kardeþlik ve yalanlar kazýkta yakar saadetini. Kendi düþüncelerinin kölesi oluverirsin bir anda. Anlamýný yitirir gerçeklik ve kendini kendinle karþý karþýya bulursun.

Yapýþýr fikirler ruhuna. Yorgun kaderin sadece hatalý olmaya yazýlýr. Ve kelimeler senin en büyük düþmanýn olurken öfke saplanýr kalýr kalbinde. Onu çýkaracak bir bilgiç kiþi olmayacaðý gibi kimse dokunmak da istemez. Ömrün boyunca yaþarsýn kalbinde bir býçak yarasýyla ve o ucubik yarayý gören herkes senden kaçarken kendi yazgýna lanet etmekten baþka hiç bir þeyin kalmaz.

Manipüle edilmiþ kiþilikler gözleri sana çevrir ve niyetini de doðruluðunu da sorgulamayanlar azarlar kelimelerini. Bir harf binlerce iðnesini batýrýr tenine. Damarlarýnda dolaþan inanç yutkunur seslice. Kýlýcýný kýnýna geri koyarken piþmanlýk kalýr geride. Çabanýn, çabalamanýn kütlesi aðýr gelir. Ve yer çekimine yenilen niyetler düþtüðü yerde kül olur. Uçup gider rüzgarla birlikte. Seni savunmasýz ve titrek bir halde býrakýrken yakýtý biter hayatýn.

Ve iþin komik tarafý, bir gün o gerçeklik öcünü alýrken; egoyu, gururu ve önyargýyý kýçýndan ýsýrýp güldürür seni.