Her þeye alýþtým...
Yaþadýðýmýz yüzyýlýn tüm çilesine, tüm yalnýzlýðýna, tüm sanallýðýna...
Hatta felaketlerin her geçen gün daha da artacaðýna...
Dünyanýn sonunun geldiðine,
Kýyametin kapýda olduðuna.
Ülkemin tüm adaletsizliðine,
Siyasallaþan yargýya,
Sen, ben, o diye ayrýþtýrýlmamýza.
Sevdiklerimin korku, kaygý ve endiþelerine,
Hepsine alýþtým...
Biraz da alýþmak zorunda býrakýldým…
Ama alýþmak umutsuzluðu beraberinde getirmedi asla.
Sen vardýn… Gözlerin hep umut oldu bana;
Yolumu aydýnlattý, asla yalnýz hissetmedim.
Þimdi bu kadar alýþmýþken sana,
býrakma ellerimi asla.
Bir umudum sende, anlýyor musun?

Iþýklar içinde yat Ahmed Arif...