Kocaman güneþ, minicik kara bir buluta teslim olmuþtu.
Ve daha’da koyulaþarak büyümüþtü minik bulut.
Küçücük buluttan kocaman karanlýk doðmuþtu dünyama.
Gün karanlýk olmuþ, içim daralmýþtý..

Seni düþünüyordum, sana koþuyordum düþümde.
Dönüþ yolunun hazýrlýðý içindeydin.Seni görüyordum..
Ama benim seni gördüðümü sen bilmiyordun.

Pabuçlarýn ellerinde,yavaþca uzaklaþýyordun dünyamdan.
Parmak uçlarýnla sessizce ayrýlmaktý amacýn.
Güneþsiz kara bir günün ölüm sessizliði korkutuyordu beni,
Sen korkmuyordun kararlýydýn gidecdektin, ve gidiyordun.

Bulutlar en büyük damlalarýný býraktýlar yollarýna.
Yýldýrýmlar köprülerine hava saldýrýsýndaydý.
Gök gürültüleri arkadan, önden, ve dört bir yanýndan,
Engel olamaya çalýþsalarda sana kararlýydýn, gidiyordun.

ZAMANSIZLIK takvimindeki mekana gidiyordun sessizce.
Pabuçlarýn elinde parmak uçlarýnla sekerek’ti gidiþin.
Sessiz çýðlýklarýmý hissedemiyecek kadar telaþlýydýn.

Doða’nýn hava saldýrýsý tek taraflý devam ederken
Düðümlenen bðazýmdan çýkan son bir cümle vardý hatýrladýðým.

^^ Yollar çamurlu aþkým Pabuçlarýn! ^^

O kýyamet gürültüsünde beni duyuyorsun,
Ve, gideceðin yolda taþ kesiliyorsun..

GÜNDÜZÜMDE GÖZÜMDE YAÞ OLACAÐINA,
GECE DÜÞLERÝMDE TAÞ OLABÝLSEYDÝN..