Ellerim buz oldu;
üþüdüm.
Sonra da gözlerim üþüdü...
Ama onlar önce yaþardýlar,
sonra yüzümü ýslattýlar,
gerisi ise malum...
Artýk sadece ellerim üþümüyor...
Artýk sadece gözlerim yüzümü ýslatmýyor...
Ellerimi cebime, gözyaþlarýmý kalbime sakladým,
kimsecikler görmesin diye.
Ýçim buz kesti...
Artýk hiçbir þey eskisi gibi olmayacak...
Ellerim belki de hep buz kalacak, kim bilir!
Oysa ellerimi ýsýtabilir,
Gözlerimi kurulayabilir,
Ýçimi ýsýtabilirdin,
Bunlarýn hepsini yapabilirdin...
Beni yine bulabilirdin...
Ýçine düþtüðüm kuytulardan çýkartabilirdin ama yapmadýn...
Niye?
bekledim, bekledim,
bek
le
dim...
Ve bir gün oldu, geri geldin...
Þimdi buradasýn...
Karþýmda öylece duruyorsun...
Anlatýyorsun durmadan, susmadan,
her zamanki heyecanýnla...
Ellerin ellerimde,
Gözlerin gözlerimde.
Ama artýk arada bir fark var...
Ellerin ellerimde,
gözlerin gözlerimde ama...
Bana iyi bak...
Daha dikkatlice bak!
Ve söyle bana;
benim ellerim mi bunlar?
Benim gözlerim mi?
Sadece görmek istediðini görme...
Bitti.
Ellerime ve gözlerime deðme artýk...
Dokunma
ve
git...
Ýçimdeki buz erimeden,
bir an önce
git...