Ses öyle bir büyüdür ki yaþama inandýrýr, hatta yaþamdan bile eder insaný. Ben müzikle baþladým hayata. Öyle sesler duydum ki insan bedeninden çýkamayacak kadar eþsizlerdi.

   Bazen ince ve nazik bir ses toplar dikkatimizi. Bazense ses daðýtýr, viran eder bizi. Ýnce, nazik, derinlerimize iþleyen güçlü bir ses. Tüm kuvvetiyle bizi alýp götürür hem kimsesiz býrakýr, hem de dünyanýn en sevileni kýlar bizi.

   Bazen bir parçada,

   bir aðýtta,

   Bazense bir sohbette… Ýnsaný dinlerken doyuran, içimize iþleyen, alýp götüren, savuran…

   Öyle bir ses tanýdým ki, dinlemekten alamýyorum kendimi. Dinledikçe yurdum oldu, þiirim, düþüm, sesim oldu. Yaktýðý aðýtlarda üþüdüm, konuþmasýnýn samimiyetiyle ýsýndým, hayatý tanýdým. Hayatýma taþýdým, sevdim, inandým…

   Mevlana, Selahattin Zerkubi’nin altýn dövmesindeki sese kapýlmýþtý. Semaya ve arz’a açmýþtý ellerini. Sese inanmýþ, baþýný eðmiþti. Aþk ile dönmüþtü dünyanýn etrafýnda. Bense duyduðum aðýdýma, vatanýma, düþüme inancýmý adadým. Semaya inandým, arz’a boyun eðdim. Hayallerimi adadým ruhuma deðsin diye.

    Ve baþladý her dilde söylemeye…

   Her yeni kelimeyle yaklaþtým kaynaða. Söyledikçe büyüdü gözümde. Her yeni parçada daha da büyüdü söyleyici. En çok zazacasýný sevdim söyleyicinin.

   Dilimde þaþkýnlýðýn kelimeleri…

   “Tanrým” dedim “Tanrým, bu ses gerçek mi? Gerçekse nasýl böyle güzel, nasýl böyle etkileyici?”

   Ama Tanrý hiç cevap vermedi. Ben cevap aradým her yeni parçada… Bulamadým… Ve sadece dinlemeye verdim kendimi. Ses alýp götürdü beni. Gerçekliðe bile taþýdým, onu aradým her týnýya yerleþtirmek için.

   Ses aldý götürdü geçmiþimi…

   Büyüdü gözümde söyleyen. Yeþile boyandý, devleþti… Bütün dünyaya eþ oldu….

   “Ben ilahýným, yaradanýn benim” deseydi bile inanýrdým. O sese sorgulamadan adanýrdým…

   Hangi ses ruhumuzu kavurabilir ki. Yâda hangi ses ruhumuzu buruþturup bir kenara atabilir… Sesimi buldum, düþ deðil tamamen gerçek. Ýnancýma sundum, kabul gördü yüce bünye. Ritüellerle her gece ibadetime davet ettim.

   Davetimi kabul etti ses. “Ben” dedi duraksadý bir süre, þaþkýndý ve devam etti. “ ben böyle bir dini var etmeyi beklemiyordum. Beni ilah kýlabilecek bir sesim yoktu.”

   Karþýsýna geçtim en güzel aðýdýný dinlettim. Ve ekledim “ sen bütün gerçekleri, bütün yalanlarý yeþile boyadýn. Sesinin rengiyle adaklar adadým”