Seninle Gurur Duyuyorum, kýzým...2


Kýzým, geçen yaz YGS den 500 puan aldýðýnda hiç þaþýrmadým. Beni küçüklüðünden beri hiç yanýltmadý ve öyle devam ediyor.

Gittiði dersanelere hep tam burslu gitti ve bana lise 4. sýnýftayken gittiði yýl hariç hiç dersane parasý ödettirmedi. Onda da bursluluk sýnavýný kaçýrmýþtý, yinede geçmiþ puanlarýný inceleyip ciddi bir indirim yaptýlar.

Her zaman çok olgun davrandý en parasýz olduðum, iþsiz olduðum dönemler dahil, bir gün ben þunu, þu markayý isterim gibi bir tavrý olmadý. Hiç bir zaman bir sýfýr cep telefonu olmadý, olamadý. Ýlk defa, üniversiteyi kazama hediyesi olarak bu sene bir telefon alabildim, ona. Baba, bu çok pahalý diye almak istemedi, dinlemedim.Ve bu kez zorda olsa aldým ve hediyesini verdim. Ben bu durumda ondan çok daha fazla mutlu oldum. Bir þey alacaðý zaman hep annesinin bana verdiði tüyolarla ve ikimizin ýsrarý ile aldý. Sanki, hiç çocuk olmadan direk 35-40 yaþýnda birisinin olgunluðu vardý. Ama, bu söylediklerim sadece anlayýþý ve olgunluðu içindi. Yoksa, neþesi , esprileri, canlýlýðý ile en kötü günlerimiz de bile bize moral kaynaðý, yaþam sevincimiz oldu.

Üniversiteyi kazanýp Denizli'ye gittiðinde evimizde inanýlmaz bir boþluk oldu. Hergün defalarca telefonla görüþmemize karþýn onun canlýlýðýný ,moral verici konuþmalarýný çok aradým. Ama ,onun iyi olduðunu bilmem ve iyi bir eðitim ve meslek için Denizli'de olduðunu bildiðimden mümkün olduðunca eksikliðinin bizi ne kadar etkilediðinden hiç bahsetmedim.

Bir gün bana telefonda ''baba, inanmýyacaksýn ben okulda bir afiþ gördüm.YGA diye bir liderlik akademisi var, oraya müracaat ettim'' dedi. Hemen eve gidince YGA'yý araþtýrdým. Arkasýndai Türkiye'nin en büyük þirket ve kurumlarýnýn olduðunu görünce katýlmasýný onayladým. Bir kaç gün sonra tekrar görüþtüðümüzde '' ilk elemeyi geçerek baþvuran 20000 öðrenciden 2000 kiþi içine girmeyi baþardým'', dedi. ''KIzým , mükemmelsin caným benim '' diye cevap verdim. Ve devam ettim. ''Yalnýz, anlattýðýna göre iki eleme daha varmýþ ve sadece 100 öðrenci seçilebilecekmiþ. Senin buralara gelmen bile süper bir olay. Gönül ister ki son 100'e kalasýn ama bu çok zor bir olay ve bunu baþaramazsan sakýn üzülme'' dedim. Derken, bir hafta sonu Ýstanbul'a YGS 2. etapýna gitti. Ve inanamadým ama benim kýzým son 400'e de seçildi .Bu sefer çok korkmaya baþladým ya 100'e kalamazda çok büyük bir hayal kýrýklýðý yaþarsa ve bu þoku atlatamaz, okulu etkilenir diye, her gün onu telkin ettim. Bu kez kazanmasýnýn daha da zor olduðunu ve üzülmemesini söyledim. Bir kaç hafta sonra tam semestre tatili için Gaziantep'e gelmezden 3 gün önce bana son mülakat için Ýzmir'e gideceðini ve kendisine dua etmemi söyledi, ben yine ayný telkinlerimi sürdürdüm.
Ve kýzým ,göz nurum Gaziantep'e geldi.Onu otogarda karþýlayýp, kucaklaþtýk. Tabii ki yanýmda diðer canlarým oðlum ve eþim de vardý. Bu arada vizelerde sadece kendi bölümüde deðil tüm hazýrlýklarda 1. olduðunu söyledi. Tabii ki inanýlmaz sevindim, çok mutlu oldum. Amai hiç þaþýrmadým. Çünkü,her zaman bambaþka bir çocuktu .Her zaman baþarýya odaklanan, ama ayný zamanda çok mütevazi, baþarýlarýnýn paylaþýlmasýný, konuþulmasýný hiç istemeyen bir çocuktu. Yine, YGA elemeleri ve hazýrlýk sýnav 1.liði için kimseye bahsetmememiz için bizi sýký sýký tembihledi. Bende zaten YGA için kimseye bir þey söylemek istemedim. Çünkü ,bu kez son 100'e kalabileceðine ben de inanmýyordum. Ama, yinede böylesine büyük bir deneyimin kendisine çok þey kazandýracaðýndan emindim. Ve gidebildiði kadar gitsin diye düþünüyor, tabii ki yine kazanamasý durumunda üzülmemesi için telkinlerimi arttýrarak sürdürüyordum.

Geldiðinden üç gün sonra ben hastanede mesaideyken kýzým telefonla aradý ve bana bir müjdesi olduðunu söyledi. Benim aklýma YGA gelmedi. Ben, okulda bir sýnavdan yine iyi bir sonuç aldýðýný düþünüyordum. Ama, o baþarmýþtý.YGA'da 20000 baþvurudan üç aþamayý da geçip son yüze seçilmiþti. O benim caným, biricik kýzým ,aslýnda beni benim bile inanamýyacaðým bir þekilde yine beni yanýltmamýþtý.:)

Onun baþarýlarýný hem tüm dünyaya haykýrarak duyurmak istiyorum. Hem de ona bir nazar deðecek diye çok korkuyorum. ''Allah seni özellikle nazar olmak üzere tüm kötülüklerden korusun'' diye sürekli dua ediyorum. Yalnýz anlamadýðým bir þey var. Ne ben nede annesi öyle süper baþarýlý deðildik. Ben, hele iþ hayatýnda kýsa süreli yükseliþlerden sonra alt üst oldum. Ve kendimi dünyanýn en baþarýsýz, beceriksiz kiþilerinden birisi olarak düþünüyorum. Peki , kýzým bu büyük özgüveni nasýl kazandý, bu parasýzlýk, sýkýntýlar içinde nasýl bu kadar çalýþkan oldu??? Ve biz bu durumda bu kýzý, çok þükür ki nasýl böyle iyi yetiþtirmiþiz? Ona, yine onun yolunda giden oðluma sadece her türlü parasal sýkýntýlara karþýn, dünyanýn en iyi eþi olan eþimle, sadece ve yine de ''huzurlu,mutlu'' bir yuva verebildik. Ne dersiniz, bütün keramet sadece bunda mý?:))