'Sen sus!’ Dedi Tanrý. Sen sus ki düþlerin büyüyebilsin.
Sustum bende, ölmek gibi.
Ve sordum Tanrýya; 'Þimdi mutlu musun?' Diye.
‘Gerçekten muktedir misin zerrelerime?’
‘Sahi, susarsam çýðlýðým diner mi sandýn?’

Cevap verdi kendince;
‘Tanrýlar üzülmez.’
‘Ben varlýðýnýn asýl sahibiyim.’
‘Duyduklarým kadar uzaðým çýðlýklarýna, sana susa kalmýþ yakýnlara çevir baþýný.’ Dedi ve yok oldu.


O gidince düþündüm, düþ’e dalmýþtý hayatým ve cüce kalmýþtý nefeslerim.
Lacivert kuþlara dokunmuþtum cinnet getirirken heveslerim.
Sonrasý yok oluþ ve payýma gözyaþý düþüyordu paydasý azalan gülüþlerde.

Ýki kiþilik paranoyalarýn,
Tek kiþilik dersini aldým lütfunla.

Anlayana birsin, tek mýsramda Haksýn.