Biriniz de kalýn benimle / Boþluktur içimde üþüyen / Elden ele taþýrken iyi de / Caným yanýyor boþ beklerken / Yalnýzlýk bana da ayný / Siz toprakta ben avluda / Ýçin için çürürken…
Herkes beni bekliyor. Birazdan arabalar yanaþacak, meftayý indirecekler ve yerleþtirecekler. Ýmam duasýný yapacak, suallerini soracak ve sonra hep bir aðýzdan Âmin diyecekler…
Buranýn topraðýný ezbere bilirim. Kaç karýþ sonra kökler bitecek, çukurun neresinde taþlar gelecek, hangi derinlikte çamurlaþacak ve sonra iyice yumuþayacak, bilirim. Kazma yerde beni bekliyor, kürek elimde beni bekliyor. Avuçlarýma tükürdüm. Kürek elimde, toprak beni bekliyor. Tertemiz mermer topraða uzanmýþ, üzerine kazýlý harflerin boyasý taze. Belimde bir aðrý ve gökte yaðdý yaðacak bulutlar beni bekliyor.
Birazdan gelecekler. Yýkamýþ, yuðmuþlar ve sarmalayýp koymuþlar. Aðlayanlar, dalýp kaybolanlar, boðazý düðümlenenler ve yutkunanlar… Konuþmalar fýsýltýlý, kelimeler çaresiz. En çok duyulan sözcük; sabýr ve beni sabýrla bekliyorlar.
Yönüm Güney’e, dilimde incecik bir dua ile küreði topraða vuruyorum. Küreðimin toprakla dil dile bir türküsü vardýr, ben vurdukça yükseliyor üstüme. Ayaðýma destek verip topraða girdikçe, küreðim aðlayan bir ney, inleyen bir keman gibi söyleniyor. Toprak karýþ be karýþ derinleþiyor, çukur kâh eninden, kâh boyundan belirginleþiyor. Rengi koyulaþan topaklarý býraktýðým yerlerde üst üste yýðýn olan toprak, misafirinin üstünde kalýn bir manto olmayý bekliyor.
Belime kadar derinleþmiþken, küçük taþlarýn ve çakýllarýn sertleþtirdiði bir isyan baþlýyor. Uzanýp kazmamý alýyorum. Yorgun küreðim kýsa bir fasýlla dinlenirken, kazmam toprakla olan hasretini dindiriyor. Kazmam yükselirken ne kadar sessizse, vurduðumda o kadar gürültülüdür. Ucuna denk gelen taþlarýn baðýrtýsýna, saplandýðý çakýllarýn topraktan ayrýlmamak için uðraþýsýna alýþkýným. Birazdan isyaný bastýrýp tekrar yumuþak topraða ulaþtýðýmda, yerlerinden ettiðim avuçlarca taþ ve çakýl, baþka katmanlarda uykulara dalmak için küreðimi bekliyor olacaklar. Öbek toprak ve üst üste çakýllar, yerlerine geçmek için bekliyorlar.
Biraz ýslanmak lazýmdý, yaðmur gecikmiyor. Mermerin üstüne düþen damlalar topraða akýp kayboluyor. Ýnce gömleðinden sýzan rüzgâr ve damlalarýn serinliði ta küreðimin ucuna kadar ulaþýyor. Az kaldý. Çukurun kenarlarýndan sarkan kökler kendilerini almamý, toprakta kývrýlan birkaç solucan ve sümük böceði, üstlerini kapatmamý bekliyor. Çukurun zeminini ayaklarýma ezerek düzleþtirirken, bir tomar, bir yükselti, bir sertlik efeleniyor. Vücudumun aðýrlýðý, tabanlarýmýn inadý yetmiyor. Yumruk kadar bir pürüz, bir türlü düzelmiyor. Küreðime davranýp yumruðun yanýndan saldýrýyorum. Küreðimin ucu saplanýnca, yüklenip kaldýrmaya uðraþýyorum. Küreðin sapý aðýrlýðýmla titriyor, neredeyse bükülüyor ama pürüzü sökemiyorum. Küreði fýrlatýp atýyorum ve kazmama davranýyorum. Olmuyor; kazmanýn ucu yumrukta saplý, sapý elimde kalakalýyorum.
Yaðmur dinmiþken ve gelmelerine az kalmýþken, istesem hemen çýkývereceðim çukurdan. Etrafýný biraz düzledikten sonra, bu kez ben beklemeye koyulacaðým. Fakat þu vicdaným, þu vicdaným yok mu?
O’nu boylu boyunca uzatacaklar þuracýða ve tam böðrüne denk gelen yumruk kadar topak batacak. Ýyisi mi biraz daha uðraþmalý…
Pes eden kazmamýn sapý ve küreðimin inadýyla biraz daha yokladýðým topak, sertleþmiþ bir kaya gibi yerleþtiði topraktan bir türlü sökülmüyor. Etrafýný kazasým var ama bu sefer de mezarýn derinliði, eðimi bozulacak. Üstüne vura vura topraða gömme çabam da boþa gidiyor. Yok, bu yumruk burada kalacak.
Yaðmurdan ýslaklýðýma, terim de bulaþýyor. Ha geldi ha gelecekler ama ben hala çýkamadým þu çukurdan. Biraz daha vaktim olsa… Eðilip elimle iyice yokluyorum yumruðu. Dümdüz ve yumuþak zeminde, bir pürüz gibi yükselip durmuþ, yumruðumca sert ve inatçý toprak tomaðý okþuyorum. Ne tam bir küre, ne de eðri büðrü. Parmaklarýmla etrafýný yokluyorum. Biraz eþeliyorum. Yaðmurun ýslattýðý toprak biraz çamurlaþan haliyle ellerime bulaþýyor. Topraktan yumruðun etrafý biraz açýlýyor. Çukurun nemli havasýndan ve toprak kokusundan nefesim içimde kalýnca doðruluyorum. Çukurun çeperlerinden kývrýlan bir iki solucaný elimle alýp yukarý atýyorum. Of…
Çýkmaktan baþka çarem kalmýyor. Daha çýkýp mezarýn etrafýný toparlamalý ve mermeri düzlemeliyim. Tam yukarý uzanýp çýkacakken, son bir kez dönüp topaða bakýyorum. Kahverengi toprak zeminin tam böðründe yükselen taþtan bir yürek þekli gibi bana bakýyor. Kazmamdan daha kuvvetli, küreðimden daha mahir ve benden daha inatçý yumruktan yüreðe göz yumup çýkýyorum.
Ýkindinin alacasý göðü boyamýþ, yaðmur yüklü bulutlar dönüp duruyor. Toprak yýðýnýný düzeltip mermeri yükleniyorum. Mezarýn baþýna doðru uzatýp býrakýyorum. Meftayý uðurlayýp kapattýktan sonra en son, iþte o an, iþte þu mermeri dikince bitecek hepsi… Herkes baþý önde çekip gidecek. Evli evine, ben bekâr evime ve sadece bu mermer dimdik kalacak burada. Üstüne konan kuþlarýn pisliði, gezinen böceklerin lekeleri ve zamanýn sarartýsýndan baþka hiç bir þey kalmayacak burada.
Arabalar geliyor. Kalabalýk iniyor. Mezarlýk þenleniyor. Kalabalýðýn gerisinden insanlarý izliyorum. Saf saf sýraya diziliyorlar. Sükûn bir bekleyiþ baþlýyor. Sonra önlerinde imam namazý kýldýrýyor. Dualar ediliyor. Yaðmur kaldýðý yerden devam ederken, beyaz kefenlere sarýlmýþ meftayý indiriyorlar. Usul hareketlerle çukura koyuyorlar. Aklýma yumruk düþüyor. Galiba benden baþka kimse fark etmiyor. Þimdi o yumruðun üstüne bir insan uzanýyor, kim bilir; belki batýyor, belki acýtýyor. Ýçimden; Allah beni affetsin, elimden geleni yaptým diyorum. Ama bir türlü sökemedim yerinden…
Meftanýn bir iki akrabasý ile kapatmaya baþlýyoruz çukuru. Kürek kürek topraðý çýkardýðým yere koyuyoruz. Yerlerinden edilmiþ taþlar, çakýllar ve çamurlaþan toprakla doluyor mezar. Kapanýyor. Onlar etrafýný birkaç tuðla ile çevirirken ben geriye çekiliyorum. Sonra sýrasý geliyor ve mermeri kaldýrýp dikiyoruz. Yerli yerince saðlamlaþýrken, siyah gözlükleri ile biri yanaþýyor ve elindeki çiçek demetini topraðýn üzerine býrakýyor. Karýþ karýþ altýndakinin üstüne örtülü topraðýn üzerine çiçekler, yaðmur ve gözyaþý düþüyor. Cenaze kaldýrýlýyor…
Yavaþ yavaþ herkes gidiyor. Kalabalýk azalýyor. Kalanlardan birileri de benim paramý verecek diye beklerken, yaþlý bir adam yaný baþýmýzdaki mezara yaklaþýyor.
Az evvel bu meftanýn namazýný kýlmýþ ve meftayý çukura koymuþ olan adam, hemen yanýmýzdaki mezarýn baþýnda dua ediyor.
Bekliyorum, duasý bitiyor. Sonra mezarlýðýn en taze mezarýna, yani yanýma yanaþýyor. Gözlerindeki nemi saklamýyor. Her ölüm gibi buna da can dayanmýyor.
-     Baþýnýz sað olsun…
-     Dostlar sað olsun, diyor.
Elini cebine atýp çýkardýðý parayý uzatýyor. Alýp gömlek cebime koyuyorum.
-     Yakýný mýydýnýz?
-     Babasýydým, diyor.
Akþam yaklaþýyor, hava serinliyor. Ýhtiyarý býrakýp gitmek istemiyorum. Bir müddet daha yanýnda bekliyorum. Elleri açýk dua ediyor, etrafta ikimizden baþka kimse kalmýyor. Duasý bitince, tekrar yanýmýzdaki mezara geçiyor. Çömelip topraðý okþuyor. Taþýný okuyorum; acaba o da mý yakýnýydý diye meraklanýyorum. Mermerde bir kadýn ismi yazýyor. Tarihten belli ki bir mevsim bile olmamýþ topraða gireli. Belki O da bir akrabaydý diye düþünüyorum. Ýhtiyar kalkýyor. Tekrar taze mezarýn baþýna geçiyor. Tam duaya baþlayacakken dayanamýyorum.
-     Diðer rahmetli de yakýnýnýzdý herhalde.
-     Sayýlýr. Oðlumun niþanlýsýydý. Oðlumun vasiyetiydi yan yana gömülmek.
-     Baþýnýz sað olsun… Kaza falan mý?
-     Deðil. Kýzcaðýz amansýz bir hastalýða yenik düþtü. O’nu topraða verdikten sonra benim oðlan da yataða düþtü. Mukadderat, ikisini de elimizden aldý Rabbim.
Geriye çekiliyorum ve ihtiyar duasýna baþlýyor. Yüzleri bana dönük taþlardaki isimlere bakarken dalýp gidiyorum. Yaþlý adamýn oðlunun, þimdi topraðýn altýndaki bedeninin mesut hali aklýma geliyor. Hemen yaný baþýnda uzanýp kalmýþ ve hasretle sevgilisini bekleyen kýzýn, kimseler duymadan, kimseler bilmeden yanaþtýðý taze çukurda, bir yumruk gibi bekleyen yüreðini anlýyorum. Þimdi oðlunun tam böðründeki çýkýntýnýn, kýzýn yüreði olup oðlana kavuþmuþluðuna sessizce aðlarken, yaþlý duasýna devam ediyor, yaðmur topraða düþüyor. Kýyamete kadar hiçbir yürek, sevdiðinden ayrý düþmüyor. O yürek kazmamý kýrýyor, küreðimi eðiyor, topraðý deliyor ama çürüyüp gitmiyor.
Babayla beraber onlarý ardýmýzda býrakýp giderken, iki dimdik mermer topraðýn üstünde, iki yumruk gibi yürek çukurun içinde birbirine sarýlmýþ, kýyamete dek hasretleri son buluyor.