Orada, mahkeme koridorlarýnda bekleþmek zordur; býkkýnlýk verir insana…Yaþlý adam ilk kez böylesi bir yerde bulunuyordu; aðrýna gidiyordu… Epey bir uðraþtan sonra, aradýðý yeri anca bulabilmiþti. Ýyice emin olmak için, gözlüðünün camýný silip, kapýnýn üzerinde asýlý duran tabelaya birkaç kez dikkatlice baktý: ’Bir Nolu Aðýr Ceza Mahkemesi ‘ yazýyordu tabelanýn üzerinde. ‘’Nihayet buldum!’’ diye içten içe sevindi. Buruk bir sevinçti bu. Telaþla saatine baktý: ‘’Duruþma saatine yarým saat kalmýþ …’’ diye mýrýldandý kendi kendine. ‘ ‘’Ýyisi mi aþaðýya inip bir simit alýp, onunla karnýmý ile doyurayým’’ Öyle de yaptý...
Simitten kopardýðý ufak bir parçayý aðzýnda çiðnerken, birden donakaldý. Karýsý tam karþýsýnda duruyor ve kendisine doðru gülümseyerek geliyordu. Aðzý dolu halde karýsýna çýkýþtý:
‘’Sana demedim mi ben? ‘evde kal, gelme peþimden’ diye’’ Baðýrdý adeta. ‘’Ya yine kalbin sýkýþýrsa? Ben sensiz ne yaparým sonra?’’
Kadýn gülümseyerek:
‘’Meraklanma caným’’ dedi. ‘’Bana bir þeycik olmaz’’
Baþýný kocasýnýn omzuna yasladý. Adam simitten büyükçe bir parça kopardý, karýsýna verdi. Özlemle bakýþtýlar.
Birlikte merdivenleri çýkmaya baþladýlar. Mahkemenin olacaðý kata çýktýlar, soluk soluða. Nedense asansöre binme fikri akýllarýnýn ucundan bile geçmemiþti. Burada mantýk aramak boþunaydý. Ýkisi de duygu yüklüydü, akýllarýna estiklerini yapýyorlardý.
Koridorda tahta bir banka býraktýlar, yorgun bedenlerini. Adam bir sigara yaktý, karýsýna uzatmak istediyse de kadýn nazikçe bu teklifi geri çevirdi.
‘’Söndür sigaraný!‘’ diye baðýrdý bir görevli. ‘’Burada sigara içmek yasak!’’
Adam, sigarasýndan derin bir nefes aldýktan sonra, söndürdü sigarasýný.
Mahkeme koridoru bir anda insanlarla dolup taþtý. Uðultular yükseldi. Herkeste bir telaþ bir acelelilik vardý. Yardým edecek birini arayanlar, tabelalarý çözmeye çalýþanlar, saða sola koþturanlar… Koridoru arþýnlayan ayaklarýn üstlerindeki baþlar, saða sola hýzla dönüyor, kapý üzerlerinde asýlý duran tabelalara göz gezdirdikten sonra, içeriye; salonlara dalýyorlardý.
Birden koridorda bir baðrýþma koptu. Yaþlý adam baðrýþmanýn geldiði yöne gözlerini dikip dikkatlice baktý. Jandarmalar öfkeyle kalabalýðý yarmaya çalýþýyordu. ‘’Yol açýn! Yol açýn!’’ Tüm gözler Jandarmanýn arkasýndan gelen, elleri birbirlerine zincirlenmiþ tutsaklara çevrilmiþti. Tutsaklarýn arkasýnda gene Jandarma vardý. Kimseye göz açtýrmýyordu Jandarma, silahlarýna sýkýca sarýlmýþ ve elleri her an tetikteydi.
‘’Baba, anne, baba!’’ diye bir ses kopup geldi tutsaklarýn arasýndan. Yaþlý adam oðlunun sesini tanýmýþtý. Ayaða fýrladý oturduðu yerden, çevik bir hamleyle. ‘Oðlum, caným oðlum!’’ diye haykýrýyordu. Kadýn olanlarý izliyordu; þaþkýndý, gözleri dolu, dudaklarý büzülmüþtü. Dokunsalar aðlayacaktý oracýkta. ‘”Caným anam! Fedakâr anam!’’ diye baðýrýyordu ayný heyecanlý ses. Ardýný getiremedi. Jandarma sürekli olarak konuþmasýný engelliyor, onu silahýnýn namlusuyla dürtüklüyordu. Jandarmanýn engellemesine karþýn, havaya sýçrayýp kendini gösterdi yine de. Birkaç kez sýçradý, ona kelepçesi eþlik ediyordu, madeni sesiyle.
Kadýn oðlunun kokusunu, nefesini hissetti. Aðlýyordu.
Mahkeme salonunun kapýsý içerden aralandý. Mübaþir gözüktü. Elindeki listeyi okumaya baþladý. Ýsimleri okunan tutsaklar içeri alýndý. Tutuklu yakýnlarý kapý önüne doluþtu. Tüm çabalarýna karþýn içeriye sokulmadýlar. ‘’Yasak kardeþim, yasak! Ablam yasak!’’ sesleri koridorda yankýlanýyordu. Jandarmadan yardým istedi mübaþir. Jandarma yardýmýna koþtu hemen; kapýnýn önüne kendini siper etti adeta.
‘’Neden oðlum bizi içeriye almýyorsunuz?’’ diye sordu bir tutuklu yakýný. Jandarma sesini yumuþatarak,
’’Teyze ‘‘ dedi.’’ Biz emir kuluyuz. Savcýlar öyle istedi; ‘içeri alýn’ deseler almaz mýyýz?’’
Hem bahanesi hazýrdý; salon küçük, tutuklu sayýsý fazla, gizli oturum ya da tutuklu yakýnlarýnýn taþkýnlýklarý sebep sayýlabilirdi.
Yaþlý adam ve kadýn çaresizce tahta banka yeniden çöktüler. Acýlarýný ve sýkýntýlarýný yüreklerine gömerek… Gözleri çaresizce aralanmýþ, mahkemenin yapýldýðý salona kilitlenmiþti. Ýçerden çýkacak mutlu bir habere susamýþlardý.
Yanlarýndan bir kadýn hýzla akýp geçti; kucaðýnda bir bebek, sürekli viyaklayýp aðlýyordu. Yaþlý adam irkildi birden. Bebeðin acý feryatlarý ona oðlunu ansýttý; karýsýnýn ambulansla doðumevine taþýnýþýný, koridorda saatler süren hummalý bir bekleyiþini, bir biri ardýna tutuþturduðu sigaralari, karýsýnýn çektiði doðum sancýsý ve kendisinin dokuz doðurduðunu ve sonunda beyaz giysileri içinde güler yüzlü bir hemþirenin, ‘’ Müjde beyefendi bir oðlunuz oldu.’’ Deyiþini aldýðý haber karþýsýnda sevinçte deliye döndüðünü bir film þeridi gibi ansýdý… Aradan otuz yýl geçmiþti. Yüreði burkuldu, içi acýdý. Caný sýkýldý gözleri dolu dolu olmuþtu.
Oðlunu gözlerinin önüne getirdi. Acýdý ona.’’ Ben mi babalýk yapamadým oðul sana, yoksa sen mi iyi bir evlat olamadýn bana?’’ diye sordu kendi kendine. Öfkelendi. Bir þeylere kýzdý, küfretti içinden. Kalkýp baðýrmak istedi. Vazgeçti korkularý aðýr bastý. Bu nasýl bir düzendi böyle? Zengini yoksulu eziyordu hep. Özgürlük isteyeni içeri týkýyordu. Bu nasýl bir devletti? Kendi gençlerinden korkuyor ve onlar için Daraðaçlarý kuruluyordu… Bir anlam veremedi. Düþüncelere dalýp gitti. Karýsý onu sarsmasa uyanamayacaktý belkide.
‘’Bey, bey ‘’ diye dürtükledi onu heyecanla. ’’Bak kapýsý açýlýyor salonun’’
Bakýþlarý biraz sonra açýlacak kapýya yoðunlaþmýþtý. Tutuklular ikiþer ikiþer çýkmaya baþladýlar içerden. Ýki kiþi bir tek kelepçe ile baðlanmýþtý bileklerinden.
‘’Anne, baba!” diye baðýrýyordu oðullarý. ’’Ben ve beþ arkadaþým Tahliye olduk!’’
Kadýn heyecandan kocasýnýn üzerine abandý,
‘”Buradayýz oðlum’’ diye baðýrmaya baþladý. ’’Anan senin yoluna kurban olsun!’’
Yaþlý adam sevinçten bir kez daha deliye döndü. Yüreði hafifledi ve bir kuþ gibi havalanýverdi. Gözpýnarlarýna engel olmak istemedi. Aðlamaya baþladý…