çürümüþ sularda mý ýslanmýþtýk
eðri mi yaðýyordu kentlere yaðmur
kavuþmuyordu kirpiklerimiz
geceler boyu baktýðýmýz camlarda
buðulanýrdý sabahlara kadar gözlerimiz

isyandým oysa ben
eþkiya diyordu birileri
yýkýcý þaki
korkup gözlerimin ýþýðýndan
ne yol kesmiþtim oysa
ne de incitmiþtim karýncayý
sözcükleri tutuþturuyordum ha bire
yakarak içimin ormanlarýný
ateþ içiyor, bozkýr oluyordum
kurt ulumalarýna karýþýyordu baykuþ sesleri
bense gündoðularýný bekliyordum sancýlý þafaklara

ülkem aðlýyordu
yitirilmiþ evlatlarýn kayýp mezar taþlarýnda
terörist diyorlardý çocuklarýna halkýmýn
kaþla göz arasýnda kaybederek
kirlenmiþ yüzlerine arsýz bir inkar
ve katil sevinçler asarak
günler hep Cumartesiydi
vaktimiz de olmadý
ne mateme, ne de güncesini tutmaya

ülkem aðlýyordu
bayram yerlerinde bir uðultulu aðýt
sahipsiz çýðlýklar kanarken
eþkiya diyorlardý onlar
kýna yakarak bir yerlerine
at izi bir yanda, it izi bir yanda
yaðmalayarak düþlerimizi
gömülüyorlardý yosmalarýn etine
bilmiyordu hiçbiri...
ölüm yargýlayacaktý celladýný
yanlýþ haritalarda
doðru daðlara bozlak düþecekti
ve baþlayacaktý tarihin sorgusu
çekip kýsa çöp ile uzun çöpü ortaya
kýrýlacaktý ölüm fermaný yazan eller
kýrýlacaktý kalem
“yarin yanaðýndan gayrý”
her heþyi bölüþene dek alem...