Bir parça ekmeði, bir yudum suyu daðýtýrýz cümle âleme, son kuruþumuza kadar verebiliriz tüm paramýzý pulumuzu, her þeyi gözümüzü kýrpmadan paylaþýrýz da bir sevdiðimizi, paylaþamayýz.

Amatör bir kýskanýþ deðil bu. O an þeytan týrnaklar yüreðimizi, engerekler yalar içimizi, yer çekimini inkâr eden bu hal, yýldýrým çekimine aþina . Bir ressamýn tablosunu kýskanmak gibi deðil, bir yazarýn en meþhur mýsralarýný kýskanmak gibi hiç deðil, ya da ünlü bir bilim adamýnýn icadýný…

Bencil bir deliye dönüþürüz. Þehir delileri olur hani, kendiyle konuþan iþte onlarla bir olmak gibi. Habire mýrýl mýrýl, beynimizin içini kemirir ucube kemirgenler. Hani görürsünüz ya bir kâbus, uyanmak istersiniz, ama bir türlü uyanamazsýnýz öyle bir kâbusa demir atarýz.O an sonsuza dek koþarak kaçmak isteriz ama hiçbir yere eriþemeyiz.

Kulaklarýmýz uðuldar, ne diyeceðimizi, nasýl davranacaðýmýzý bilemeyiz. Burun üstü düþeriz yersiz yurtsuz, püskürme arifesindeki bir yanardaða. Ölümcül bir sahiplenme hastalýðý teþhisini koyar bize, psikanaliz. Ýncecik bir zehir tadý duyarýz sanki dilimizde, önlemeye çalýþýrýz önce, olmaz, olamaz. Ýkinci bir hamleyle kontrol etmeye çalýþýrýz, o da baþarýsýzlýkla sonuçlanýr. Damarlarýmýzda ateþ gibi, hýzla yayýlmaya baþlar bu siyanürden bozma his, engelleyemeyiz.

Bir yerde okumuþtum. Kýskançlýk ve nazar arasýnda benzer bir kimya varmýþ. Ýkisi de negatif iyonlar saçarmýþ çevreye, tek farkla ama birincisi sahibine, ikincisi yöneltildiði kiþiye zarar verirmiþ.

Zarar vermek… Reddediyorum! O küçük zarar kelimesini! Küçücük, anlamsýz, beyhude, yetersiz ve sýð kalýyor, onun bizde verdiði yýkýmý anlatmak için. Bizi baþtan aþaðý yýkar, darmaduman eder “kýskanmak”.

Ýstemsiz bir þekilde aklýma kediler ve onlarýn kýskandýklarýnda nasýl da huzursuz ve asabi olduklarý geliyor. Ýþte; öyle çaresiz, öyle saçma sapan, öyle ölçüsüz bir kýskanýþ bu… Derin, depderin… Bir çukuru boylayýp, etrafýnda çýt diye bir sessizliðin olmasýna benziyor. Baðýrýyorsun, son sesinle, ama “çýt”… Sesinin yankýsý bile yok, kendine dahi kayýpsýn o çukurda. Ya da gökten iri taþ yaðmuruna yakalanmýþ, bir þaþkýn oluruz, o bütün taþlar bir bir üzerimize yaðarken, incinmedik bir tek yerimizi býrakmaz.

Kendi halinde, sulh içinde bir devletken… Birden güm diye ansýz bir savaþýn içine düþürür bizi “kýskanmak”. Tüm cepheler þimal. Kan revan top tüfek nasýl da kýrmýzý nasýl da gürültülü bir harp. Vurur bizi o his tam göðsümüzden, ýskasýz, milim hatasýz. Bedenimiz hafifliyor o sýrada, ama içimiz aðýrlaþýyor, içimize kan birikiyor.

Ýnsan ölmeden önce gülmeli son kez deriz ama olmaz. Akýl gülünecek her þeyi yakar. Bir tek kýskanýrýz o an, amansýz, dur duraksýz!

Sanki… Evren birleþir bize karþý, tüm evrenden “onu” kýskanýrýz. Ýns/ cins ne varsa akitleþir bize karþý, tüm gözlerden “onu” kýskanýrýz.

Güneþin, Ayýn ýþýðýndan ve rüzgârýn esiþinden tenini.
Bakýp, gördüðü her manzaradan, gözlerini…

Öyle böyle deðil, öyle böyle deðil. Yediði çataldan, içtiði bardaktan dudaðýný… Parlaklýðýna hayretle baktýðý yýldýzdan imreniþini, bir baþkasýna söylenmiþ her sözden dolayý sesini. Uyuduðu yastýktan baþýný, birinin tokalaþmak için uzattýðý ele karþýlýk, uzattýðý elden, elini…

Ve düþerse saçlarýna bir gün aklar…
Biliriz ki siyahýný beyazýndan, beyazýný da siyahýndan kýskanacaðýz her daim...