Bu bir yýlbaþý yazýsýdýr...

"Bir yýl daha ölür gün batýmýnda
Düþerse bir karanfil”

Bir zamanlar adý Akþam olan bir gezgin varmýþ. Diyar diyar gezer,büyük küçük ayýt etmez, edindiði bilgileri herkesle paylaþýrmýþ. Sadece Semerkant þehrinde öðrendiði bir bilgiyi söylemezmiþ kimseye.

Bir hayal uðruna yola çýkan, memleketini, sevdiklerini ve biricik aþký Elison'u o hayal uðruna terk eden Akþam, ne zaman Elison'u anýmsasa gözlerinde yaþ birikir ve dudaklarýnda hep þu dizeleri yinelermiþ:

“Ýpek gibi sarý saçlarýnla yaktýn beni
ayrý düþürdü ikimizi de düþlerim
içimdeki cenneti veren gülümsemenle
Elison'um son bir kez uzat ellerini
ki ateþe dönen ruhumu söndüreyim”

Akþam, bir kýþ mevsimi, güneþ batarken, garip bir þehre girmiþ. Bu þehrin insanlarýnýn yüzlerinde bir þey eksik diye düþünmüþ içinden. Ama bu eksikliði bir türlü çýkaramýyormuþ. Yorgun olduðu için bir hana girmiþ. Hancýya camýndan gün ýþýðý girmeyen bir oda istediðini söylemiþ. Hancý da öyle bir odamýz yok ama bodrum katýnda izbe bir yer var, istersen orayý sana hazýrlayayým,demiþ.
Akþam, tamam orayý hazýrla ama ne olursa olsun gece boyunca kovuðuma ýþýk girmesin,demiþ. Mum ýþýðý bile istemiyorum, tamam mý hancý,demiþ. Hancý da tamam demiþ ama bu ziyaretçinin ýþýktan niye bu kadar kaçýndýðýna anlam verememiþ, söylene söylene oradan uzaklaþmýþ.

Zifiri karanlýkta yüzlerdeki eksikliði düþünüyordu Akþam.Bu yüzlerde diyormuþ mutluluk eksik, evet huzur içinde olan bir insanýn yüzündeki tebessüm eksik.Hemen yataðýndan fýrlamýþ Akþam,kendini sokaða atmýþ. Kalabalýk bir yere gelmiþ önce kendini tanýtmýþ, eðer kendisini dinlerlerse onlara öðrendiði bir hayat deneyimini anlatacaðýný söylemiþ.
Ýnsanlar da “Tabii dinleriz” demiþler.

Ýsfahan'daydým diye söze baþlamýþ. Epey acýkmýþtým,dizlerimin yürümekten dermaný kalmamýþtý. Yýkýk bir evin eþiðine yýðýlmýþtým.. Biraz nefes aldýktan sonra yýðýldýðým yeri gözlemeye baþladým. Bu harap evde garip bir þey sezinliyordum. Kolonlardaki iþlemeler bir zamanlar bu evin haþmetli bir yapý olduðunu söylüyordu bana. Biraz daha dikkatlice baktýðýmda bir Kuran harfleriyle bir yazý gördüm. Zorlukla kalktým yerimden. Yazýya doðru gittim. Duvardaki tozlarý elimle bir temiz sildim. Biraz da üfleyerek daha okunur hale getirdim yazýyý.

Dinleyenlerden birisi, peki ne yazýyordu, duvarda diye sordu.

Akþam, sanki duymamýþ gibi þöyle devam etti,

“Hayal Ettirmek Ýþte Gerçeðim Budur Benim” diye yazýyordu.
Bu sözün manasýný düþündüm. Ýçimden dedim ki bu bir þairin evi olmalý. Bu arada karným açlýktan çok gürültülü bir þekilde gurulduyordu. Oradan geçen bir atlýdan yanýnda yiyecek olup olmadýðýný sordum, eðer varsa parasýyla satýn alacaðýmý söyledim. Atlý da paraya gerek olmadýðýný yiyeceðini paylaþacaðýný söyledi. Ben de dedim ki bu iyiliðine karþýlýk vermeliyim.
Hayat boyu mutluluk ister misin dedim. O da dedi ki kim istemez.
Bu arada kalabalýðýn hepsi hep birlikte”kim istemez” diye baðýrdý.. Ben dedim ki “ Kýzýl gagalý turna kuþunu bul, ondan bir tüy al, o tüyü mürekkebe batýr, þunu yaz: “Ben aþkým”
Atlý da sen o delilerden misin dedi.. Ne demek istediðini anlamýþtým. Dedim ki, sana yolu gösterdim,.þimdi senin ihtiyacýn olan üç þeyi söyleyeceðim:
Birincisi, bana inanmalýsýn.
Ýkincisi bu yolda cesur olmalýsýn.
Üçüncüsü sabýrlý olmalýsýn.

Atlý düþünceli olarak oradan uzaklaþýrken ben atlýnýn bana býraktýðý yemeðini yiyordum.

Hana geldiðimde hemen uyudum. Ertesi gün hancýný yüzünde tatlý bir gülümseme vardý. Bu bana mutluluk verdi. Ýnsanlara bir amaç vermek, güzel düþler aþýlamak, iþte benim gerçeðim...

Bir yýl daha bitiyor bugün. Geriye döndüðümde günlerimin hep akþam olduðunu hep kendimin ýþýðýný aradýðýmý,ama cesur olamadýðýmý gördüm. Benim için “aþk”sýz bir yýl daha. Ruhumdaki gezginliðe devam. “Son elim” ne olacak “kim” olacak alacakaranlýk...

2011 Türk halký için de epey badireli geçti. Özgürlükler kýsýtlandý,birçok deðerli gazeteci içerde. Zam üstüne zam geliyor. Halkýn çoðu açlýk sýnýrýnýn da altýnda.. Gel de Nasrettin Hace'yý hatýrlama þimdi..
“Nasreddin Hace penceresinin önünde oturmuþ sokaða bakarken, sokakta bir cenaze alayý belirmiþ. Cenazenin arkasýndan giden ölen kiþinin karýsý erkeðinin ardýndan :
-Karanlýk yerlere gidiyorsun! Gittiðin yerde ne ýþýk var ne ateþ!.. Ne yiyecek var ne içecek!. diye feryat ediyormuþ. Bunu duyan Hace karýsýna:
-Avrat , demiþ, kalk kapýyý sürgüle. Bu cenaze bizim eve geliyor”
2012 öyle görünüyor ki daha zor geçecek.
Neyse sözü fazla uzatmayayým.
Her gönül çiçeðinin yeni yýlýný kutlar, saðlýklý ve huzur dolu bir yaþam dilerim,sýhhatle...