Ne güzel acýtmýþtý beni bu þehir. Tüm erdemlerimi sýnamýþ, mutluluða varacaðým sanarak ruhumun tüm çýplaklýðýyla yürürken dikenler batýrmýþtý. Elbet olmuþlardý, ama þimdi mutluluklarýmý hatýrlamýyorum, neyse ki yol üstünde açtýðý yaralar kabuklarýyla hala üzerimde. Geçmiþe döndürüp orayý aydýnlatacak mihenk taþlarý o güzel yaralar.

Bana býraktýðý her ize bir karþýlýk da ben verdim. Kanatmanýn verdiði doygunluðu ilk bu þehirde tattým. Bana verdiði karanlýk kadar derin yeni karanlýklar kattým gözlerine. Ararsa üzerinde izlerimi görebilir incelikli gözler. Hovarda bir sevgiliydi, baþka baþka izler de vardý üzerinde, gözlerinde baþkalarýnýn karanlýklarý da vardý. Gördükçe kýskançlýðýmýn köpük köpük kabardýðý oldu. Lakin kendi karanlýk meþguliyetlerinin derinliklerinde, duymadý sesimi. Açýklarda gemileri korkuyla titreten dalgalar kýyýda bir felaketi yaþatmadý, dingin kýmýldanmalara karýþtý.

Karýþ karýþ dolaþtým bu þehrin ruhunu. Dehlizlerine kapýldýðýmda kendimi unuttum, çatlaklarýn içine daldým merakla, karanlýklarýnda korkumu gördüm. Korkularýmý da sevdim bu þehirde. Korkuyla çarpan yüreðin kendinden geçmiþ sevinci. Hiç korkmamýþ bir yürek, karnýnda hapsettiði öz suyunu dondurmaz mýydý? Durunca kaskatý kesilmez mi o damarlarýnda hoyratça dolaþýrken þehvetiyle göz alýcý kýrmýzý?

Sevdiðim de oldu bu þehri, baþlardaydý, daha tanýmazken hiç onu, saf bir sevgi. Saf sevginin toyluðunu gördüm ben bu þehirde, güçsüzdü, rüzgara kapýlmýþ þaþkýn yaprak gibi. Güzel denebilir bu yaprak için ama þehir onu kurutup ayaklarýmýn altýna serdiðinde kuþkusuz daha güzel parçalarken iþittiðim hýþýrtýlar. Dinlerseniz, çok þey anlatýr. Saf sevginin, saf mutluluðun imkansýzlýðýný fýsýldar.

Ýþin aslý, karanlýk, soðuk yalnýzlýðýnda gezinirken ben, hiçliðimi sevdim bu þehirde...

Terk edeceðim bu þehri, þüphesiz. Bana hiç dokunmamýþ baþka þehirlerde dolaþacaðým. Toy bir çocuk var sayacaklar beni ve kendi dizgelerini takiple, ilkin saf sevgimi bekleyen o þehirleri gafil avlayacaðým. Ben dokunacaðým bu kez onlardan önce - eðer tenezzül edersem- ve gücüm, hoyratlýðým, acýmasýzlýðým karþýsýnda hayran kalacak belki aþýk olacaklar bana. Hep içimde olduðundan pek de arkada kalmýþ olamayacaksa da ben yine sadece, bana en çok dokunan arkada býraktýðým þehri seveceðim. Hasretle dolacaðým. Sakýn sanýlmasýn ki yýlgýnlýðýmdan, hayýr, yalnýzca, özlemek için terk edeceðim bu þehri.

Sonra... Sonra ya o geceleri uykularýmý çalan, ýlýk ýlýk durmadan kanayan, sýzýyan yarayla sonradan sona kadar kendimi duyumsayacak ya da býraktýðým yerde bulabilirsem þayet koþarak, hatta uçarak ona döneceðim. Yeniden yaralar açsýn, yeniden kanatsýn, kabuklarýmý tatlý acýsýyla kaldýrsýn diye...